PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

KOD: 4 - Replantacja prącia - opis przypadku
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2006/59/Suplement 1.

autorzy

Bartłomiej Gliniewicz 1, Ireneusz Walaszek 2, Andrzej Żyluk 2, Andrzej Sikorski 1
1 Katedra i Klinika Urologii PAM w Szczecinie
2 Klinika Chirurgii i Chirurgii Ręki PAM w Szczecinie

streszczenie

Wprowadzenie. Amputacja prącia jest rzadkim urazem, najczęściej powstałym w wyniku samookaleczenia. U około 90% pacjentów doświadczających tego urazu stwierdza się problemy psychiatryczne, z czego 51% stanowi zdekompensowana schizofrenia. Warunkiem replantacji prącia jest miejscowo dobry stan odciętego kikuta prącia, umożliwiający jego wykorzystanie. Replantacja może być wykonana do szesnastu godzin po urazie lub nawet dwudziestu czterech godzin, gdy zachowano warunki hypotermii. Od lat siedemdziesiątych ubiegłego stulecia standardem postępowania w przypadku amputacji prącia jest zabieg mikrochirurgiczny.
Cel pracy. Przedstawiamy opis wieloetapowego postępowania chirurgicznego w przypadku urazowej amputacji prącia.
Materiał i metody. 23-letni mężczyzna dokonał samouszkodzenia prącia około północy. Amputowana część prącia kwalifikowała się wstępnie do replantacji. Wobec braku zgody chorego na zabieg replantacji, dwie godziny od urazu zaszyto ciała jamiste i wytworzono przetokę cewkową na kroczu. Dwanaście godzin później chory zmienił zdanie. Drugi zabieg rozpoczął się czternaście godzin od urazu, po przetransportowaniu chorego na oddział dysponujący zapleczem mikrochirurgicznym. W znieczuleniu ogólnym wykonano kolejno: oczyszczenie kikutów prącia; identyfikację tętnic, żyły i nerwów grzbietowych prącia; stabilizację kikutów na cewniku Foleya; spatulację i zespolenie cewki moczowej; zespolenie na poziomie osłonki białawej; zespolenia naczyniowe; drenaż i zeszycie skóry. Dwanaście dni później chory został przekazany do Kliniki Urologii PAM w Szczecinie z objawami martwicy skóry i ciała gąbczastego dystalnego kikuta prącia. Po nekrektomii pozostał żywy kikut dystalny ciał jamistych. Miesiąc później wykonano przeszczep fragmentu błony śluzowej jamy ustnej chorego na powierzchnię prącia jako pierwszy etap rekonstrukcji cewki moczowej. Trzy miesiące później wykonano drugi etap plastyki cewki moczowej - tubularyzację wszczepionego płatka śluzówki na cewniku z pogrążeniem nowej cewki pod skórę moszny.
Wyniki. Ciała jamiste prącia są żywe, dobrze ukrwione. Brak jest skóry na dystalnym kikucie prącia. Przeszczepiony płatek błony śluzowej przyjął się w pełni, po tubularyzacji został pogrążony pod skórę moszny w celu wygojenia się. Pacjent ma częściowo zachowane czucie powierzchowne i głębokie na prąciu. Wzwody są przez chorego bardziej odczuwane jako zmiana na poziomie czucia głębokiego w prąciu niż postrzegane jako zmiana tumescencji prącia.
Wnioski. Replantacja prącia jest przykładem zastosowania z sukcesem techniki mikrochirurgicznej w urologii. Stan amputowanego kikuta, czas niedokrwienia oraz właściwa technika chirurgiczna/mikrochirurgiczna wydają się mieć decydujący wpływ na końcowy wynik anatomiczny i czynnościowy operacji. Nawet tak długi czas od urazu jak czternaście godzin, nie wyklucza korzystnego wyniku chirurgicznego.