W chorobie Peyronie powstają zmiany o charakterze zwyrodnienia włóknistego w tkance łącznej rozmieszczonej pod osłonką białawą ciał jamistych. Etiologia choroby jest nieznana. Prawdopodobnie wywołują ją procesy immunologiczne (4). Najskuteczniejszą metodą leczenia jest operacyjne wycięcie zmian.
OPIS PRZYPADKÓW
Leczono czterech chorych w wieku od 45 do 60 lat, którzy zostali przyjęci do Kliniki z powodu dolegliwości bólowych oraz zniekształceń prącia w czasie wzwodu, co uniemożliwiało odbywanie prawidłowych stosunków płciowych. Badaniem przedmiotowym stwierdzono włókniste, twarde blaszki w obrębie ciał jamistych. Miały one różną wielkość, a największa z nich w kształcie prostokąta była o wymiarach 1,5?5 cm. U trzech chorych zmiany były umiejscowione na jednym z ciał jamistych, a u jednego chorego na obu ciałach.
Technika operacyjna. W znieczuleniu zewnątrzoponowym odsłaniano ciała jamiste z cięcia podłużnego. Pęczek naczyniowo-nerwowy odpreparowywano od ciał jamistych i odsuwano go na bok. W ciele jamistym zmienionym chorobowo wycinano osłonkę w kształcie prostokąta (ryc. 1).
Powstały ubytek (ryc. 2) uzupełniano przeszczepem pobranym z powięzi powierzchownej brzucha (ryc. 3).
Powikłań pooperacyjnych nie obserwowano. U wszystkich chorych uzyskano pomyślny wynik leczenia w postaci prawidłowych bezbolesnych wzwodów.
OMÓWIENIE
Plastyczne stwardnienie prącia manifestuje się dolegliwościami bólowymi i skrzywieniem prącia w czasie wzwodu, które uniemożliwiają odbycie prawidłowego stosunku płciowego. Leczenie choroby jest trudne i u leczącego zawsze powoduje niepewność co do możliwości osiągnięcia pełnego wyleczenia.
Metody stosowane w terapii choroby Peyronie można podzielić na zachowawcze i operacyjne. Spośród tych pierwszych na uwagę zasługuje nastrzykiwanie płytek zwyrodnieniowych w ciałach jamistych sterydami w połączeniu z hialuronidazą (2) i orgoteiną (3).
Metody te mają stosunkowo długą historię, a pomyślny wynik leczenia jest w nich w znacznym stopniu uzależniony od rozległości i stopnia skostnienia płytek. Zachęcające są wyniki leczenia za pomocą okładów borowinowych, skojarzonych z podawaniem hydrokortyzonu do ognisk chorobowych (6).
Stwierdzono, że korzystne wyniki można uzyskać stosując ultradźwięki i laser (7).
Dużą rolę w leczeniu choroby Peyronie odgrywają metody chirurgiczne. Spośród nich znana jest operacja Nesbita (5), która wydaje się mieć zastosowanie w stosunkowo mało rozległych zmianach zwyrodnieniowych. Dość szeroko stosowane jest wycinanie zmienionych chorobowo miejsc w osłonkach białawych ciał jamistych i uzupełnienie ubytków za pomocą przeszczepów skórnych (9) lub powięziowych (1). W przypadkach gdzie płytki są bardzo rozległe o znacznym stopniu skostnienia najwłaściwsze wydaje się być wszczepienie protez prąciowych (8).
Zaletą stosowanej przez nas metody jest całkowite wycięcie zmienionej chorobowo osłonki białawej i uzupełnienie jej powięzią powierzchowną brzucha.
Uzyskane przez nas dobre wyniki leczenia zdają się świadczyć o przewadze tej metody nad stosowanymi dotychczas.