Zniszczenie cewki tylnej lub jej znaczny ubytek jest najczęściej spowodowane rozległymi urazami mechanicznymi, stanami zapalnymi (1, 4) i niewłaściwym leczeniem zwężeń (np. tunelizacja ? 5).
OPIS PRZYPADKU
Chory S. S., lat 45 (nr hist. chor. 568/88) uległ wypadkowi samochodowemu i doznał złamania kości miednicy i prawej kości udowej oraz uszkodzenia cewki tylnej. Operowany był doraźnie. Kikuty rozerwanej cewki połączono szwem okrężnym na cewniku. 3 miesiące później wystąpiło zatrzymanie moczu, a badanie radiograficzne wykazało znaczne zwężenie cewki w części sterczowej.
Chorego operowano ponownie: zmobilizowano kikut cewki błoniastej i zespolono ją na cewniku z częścią sterczową cewki. Wynik leczenia był niepomyślny i wobec stwierdzenia ubytku cewki sięgającego od szyi pęcherza za część opuszkową postanowiono odtworzyć ciągłość cewki za pomocą rurki skórnej wg metody opisanej przez Rusakowa (2).
W pierwszym etapie skórę moszny nacięto w kształcie prostokąta długości około 15 cm i szerokości 3?4 cm i na cewniku zeszyto jego boki długie (ryc. 1).
Utworzoną w ten sposób rurkę przykryto zszywając ponad nią skórę moszny. Po trzech miesiącach zespolono szyję pęcherza moczowego z bliższym końcem rurki wytwarzając przetokę na mosznie (ryc. 2).
Po dalszych 6 miesiącach wolny koniec rurki połączono z kikutem obwodowym cewki odtwarzając ją całkowicie (ryc. 3). Przebieg pooperacyjny był niepowikłany. Chory oddaje mocz drogą naturalną, a trzymanie moczu jest zadowalające.
OMÓWIENIE
Do uzupełnienia ubytków cewki moczowej można stosować uszypułowany płat ściany pęcherza moczowego, a także płaty oraz rurki wykonane ze skóry moszny.
Rusakow, który ma największe doświadczenie w tym względzie, propaguje wieloetapowe operacje wszczepiania rurki skórnej w zależności od miejscowej sytuacji (3). U chorych wielokrotnie operowanych, gdzie tkanki są zbliznowaciałe, słabo ukrwione, a więc rokują gorsze gojenie, leczenie winno być 3 etapowe.
Opinię tę zdaje się potwierdzać pomyślny wynik leczenia u naszego chorego.