52 Kongres Belgijskiego Towarzystwa Urologicznego w całości poświęcony był problemom zaburzeń funkcji płciowych. Obrady toczyły się przez kolejne dwa dni pod przewodnictwem prezydenta prof. J. C. Hardy'ego z Brukseli. Wzięło w nich udział ok. 500 uczestników z państw Europy Zachodniej, Ameryki Płn., Ameryki Płd., Bliskiego Wschodu oraz z Japonii. Obrady toczyły się w języku angielskim i francuskim z jednoczesnym tłumaczeniem referatów.
Pierwszy dzień poświęcony był anatomii, fizjologii oraz diagnostyce w impotencji. Dzięki zastosowaniu mikroskopii elektronowej oraz skaningowej anatomii prącia oraz tkanki ciał jamistych poznano bardzo dokładnie. Nadal jednak niejasna jest fizjologia wzwodu. Go do jednego autorzy są zgodni, iż istnieje choli-nergiczny i adrenergiczny system unerwienia tkanki ciała jamistego, których działanie jest modulowane przez inny rodzaj układu przewodzącego nieadrenergiczny i niecholinergiczny. Mediatorami mogą tu być VIP (vasoactive intestinal polypeptide) PGEi, PGF2-alfa, SHT, których duże stężenie we krwi stwierdza się w czasie erekcji. Teoria ta znalazła potwierdzenie w pracach laboratoryjnych prowadzonych na izolowanej tkance ciała jamistego przez dr Adaikana z Singapuru, który badał procesy neurotransmisji. Wśród przyczyn impotencji 50,0%, ma podłoże psychogenne, 40,0% organiczne i 10,00/o mieszane. Zmiany organiczne spowodowane są najczęściej przez nadciśnienie ? 15,5%, cukrzycę ? 8,0%, leki naczyniowe ? 26,0%, palenie tytoniu 28,0% i hyperlipidemię ? 28,0%. Jak widać z tego zestawienia jednym z ważniejszych czynników ryzyka w impotencji jest palenie tytoniu, które poprzez zmiany stwardnieniowe w naczyniach oraz efekt nikotynowy, wywierany na układ nerwowy autonomiczyn, prowadzi do zaniku libido i upośledzenia funkcji płciowych.
Nadal aktualny jest trend do stosowania i wykorzystywania nieinwazyjnych metod diagnostycznych w impotencji. Służą temu aparaty nowej generacji do badania przepływu krwi techniką Dopplera, badania wzwodów nocnych oraz do badania czynnej pletyzmografii np. RigiscanR. Gdy istnieją wskazania nie rezygnuje się z metod inwazyjnych takich jak kawernozografia czy angiografia. Pojawiło się wiele doniesień o ?żylnej" niewydolności, która według aktualnych statystyk sięga 50,0% wśród przyczyn organicznych impotencji.
Wiele uwagi poświęcono podczas obrad pierwszego dnia impotencji wśród chorych na cukrzycę. W 50,0% ma ona tło organiczne, w 23,0% psychogenne i w 26,0% mieszane. Wśród czynników organicznych najczęstsze są neurologiczne, tętnicze i niewydolność żylna. Istnieją dane na to, iż leki p/cukrzycowe same przez się mogą powodować zaburzenia funkcji płciowych. U chorych na cukrzycę duże znaczenie ma stosowanie nieinwazyjnych metod diagnostycznych ze względu na duże ryzyko powikłań. Ożywczą w tym temacie okazała się praca Joanne L. Rou-leau z Atlanty, która badając nocną motorykę ścian pochwy u kobiet chorych na cukrzycę stwierdziła znaczne upośledzenie tej motoryki. Dało to jej podstawę do nazwania tych zmian ?impotencją żeńską". Wyrazem tego jest osłabienie wrażeń i doznań seksualnych u kobiet.
Najliczniejszą grupą tematyczną stanowiły doniesienia na temat zastosowania papaweryny w diagnostyce i leczeniu impotencji oraz innych leków działających na układ naczyniowy. Leczenie papawerynowe jest metodą z wyboru w impotencji naczyniopochodnej. Prezentowano prace {Wespes), w których udowodniono, że mechanizm działania papaweryny ma miejsce nie tylko w tętnicach ale również wpływa na układ żylny prącia. Efektywność terapii papawerynowej sięga 60,0?70,0%. Według różnych autorów, dawka 40 mg wydaje się być bezpieczna. Istnieje jednak ogólny pogląd, iż badanie i wstępne leczenie należy prowadzić w ścisłej obserwacji klinicznej ośrodka przygotowanego do zwalczania powikłań.
Najpoważniejszym z nich jest priapizm i wiele prac było na temat leczenia tego stanu. Niebezpiecznym staje się wzwód trwający więcej niż 4 godziny i jedynym skutecznym sposobem leczenia jest aspiracja treści krwistej oraz pomocnicze leki alfaadrenergiczne takie, jak metaraninol, adrenalina, noradrenalina. U niektórych chorych, konieczny jest drenaż ciał jamistych oraz wszczepienie protez prąciowych.
Kilku autorów przedstawiło swe doświadczenia w leczeniu choroby Peyronie, prezentując nowe sposoby leczenia operacyjnego będące modyfikacją techniki Nesbita.
Kolejny dzień obrad poświęcony był leczeniu operacyjnemu impotencji. Zależnie od przyczyn są to operacje poprawiające ukrwienie ciał jamistych przy użyciu tętnicy nabrzusznej dolnej, wykonywane techniką mikrochirurgiczną najczęściej sposobem Michał II. Drugim typem prezentowanych operacji były operacje na układzie żylnym, polegające na likwidacji nieprawidłowego odpływu żylnego czy to przez żyłę grzbietową prącia, czy przez sploty żylne w obrębie odnóg prącia, oraz arterializację układu żylnego. Oba typy operacji obarczone są dużym ryzykiem powikłań u chorych na cukrzycę. Dają jednak dość duży odsetek pozytywnych wyników, sięgający 70.0%. Następne prace z jego tematu dotyczyły implantacji różnego rodzaju protez prąciowych. Nowe technologie i materiały oraz doskonalsza technika chirurgiczna doprowadziły do tego, iż odsetek powikłań, nie przekracza l,00/o. Najczęściej stosuje się protezy typu Jonas, Scott oraz Mentor. W tej części obrad autorzy prezentowali film pokazujący technikę operacyjną wszczepiania protez płytkowych w leczeniu impotencji psychogennej. Inną nowością była praca F. J. Gerova, który prezentował zalety zewnętrznej, podciśnieniowej protezy prąciowej bardzo prostej w użyciu, stosowanej wielokrotnie. Mankamentem tego wyrobu bywa niejednokrotnie trudność w doborze odpowiedniego rozmiaru protezy oraz brak odbioru wrażeń czuciowych. Reasumując były to bardzo intensywne dwa dni obrad podczas, których zaprazentowano 90 prac z towarzyszącymi wystawami typu poster.