Sprawozdanie z III kongresu europejskiej sekcji Międzynarodowego Tow. Chirurgów Plastycznych i Rekonstrukcyjnych w Hadze (22-27 V 1977) oraz sprawozdanie z 23 zjazdu naukowego Północnego Reńsko-Westfalskiego Tow. Urologów w Bonn (19-21 V 1977)
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1978/31/2.

Celem mojego wyjazdu było: zapoznanie się z osiągnięciami chirurgów plastycznych w za­kresie mało znanego a obecnie coraz większego nabierającego znaczenia zagadnienia transeksua-lizmu oraz przedstawienie własnych wyników operacji plastycznych zewnętrznych narządów płciowych. Ponadto ze względu na odbywający się bezpośrednio przed Kongresem w Hadze Zjazd Naukowy Urologów Niemieckich w Bonn postanowiłem wziąć udział w tym zjeździe aby zapoznać się z doniesieniami urologów nie­mieckich na temat nerkowego nadciśnienia, leczenia nowotworów złośliwych jąder oraz kamicy nerkowej.

Do Bonn przybyłem dnia 19. V. 77 r. Pierwszy dzień obrad poświęcony był pielęgniarkom i obejmował zagadnienia ogólnoszpitalne. Tema­tami referatów były: szkolenie pielęgniarek, higiena szpitalna, gimnastyka chorych jako metoda zapobiegania zakrzepom, przygotowanie chorych do prześwietleń i zdjęć Rtg, iniekcje dożylne i technika instrumentowania do operacji.

W godzinach wieczornych odbyło się za-poznawcze spotkanie towarzyskie urologów. Na kongres przybyło około 300 urologów, przeważnie z RFN i NRD oraz z innych państw europejskich. Z polski poza mną był jeszcze doc. dr K. Adamkiewicz z Gdańska. Obrady odbywały się w Domu Ewangelickim na dobrze zradiofonizowanej sali. Program obejmował 57 referatów i 3 filmy. Przez cały czas trwania Zjazdu czynna była wystawa: sprzętu medycz­nego, firm farmaceutycznych i książek.

Tematem kongresu były następujące za­gadnienia: 1. Nadciśnienie nerkowo-pochodne, 2. Nowotwory złośliwe jąder, 3. Kamica ner­kowa, 4. Wolne tematy.

Dnia 20. V. 77 r. o godz. 9 przewodniczący prof. Vahlensieck dokonał oficjalnego otwarcia zjazdu. W przemówieniu podkreślił, że era wielkich osiągnięć pojedynczego człowieka minęła. Ogólny tok rozpoznawania i leczenia jest ustalony. Obecnie zadaniem urologów jest jedynie ulepszanie i doskonalenie podstawo­wych metod postępowania i wprowadzenie małych poprawek. Prace muszą być prowadzone zespołowo w porozumieniu z innymi ośrodkami badawczymi i to nie tylko w kraju ale i w wielu innych państwach świata. RFN na około 60 mil. mieszkańców posiada 14 000 łóżek urologicz­nych i 1200 urologów.

Ogólnego omówienia zagadnienia nadciśnie­nia nerkowo pochodnego dokonał Albrecht. Rozpoznanie nadciśnienia nerkowo pochodnego i ustalenie wskazania do leczenia operacyjnego możliwe jest tylko w specjalnie do tego celu zorganizowanych i wyposażonych klinikach lub oddziałach. Stwierdzenie zmian patologicznych w jednej nerce lub w jej naczyniach nie upoważ­nia jeszcze do rozpoznania nadciśnienia pocho­dzenia nerkowego i do wykonania operacji na­czyniowej czy nefrektomii. Przeprowadzić na­leży cały zespół badań i dopiero na ich podstawie ustalić wskazania do operacji. Im wcześniej wykonana jest operacja tym lepsze są wyniki. Przestrzega jednak pochopnym kwalifikowa­niem chorych z nadciśnieniem tętniczym do le­czenia operacyjnego, gdyż to jest najczęstszą przyczyną niepowodzeń.

Abdelhamid i wsp. omówili zagadnienie rozpoznawania nadciśnienia nerkowo pochod­nego. Na podstawie przebadanych 3500 chorych z nadciśnieniem tętniczym krwi ustalili, że za nerkowo-pochodnym nadciśnieniem przemawia: 1) nagłe podwyższenie ciśnienia, 2) młody wiek, 3) zmiany na dnie oka, 4) brak zmian na dnie oka przy bardzo wysokim nadciśnieniu, 5) szmer w okolicy pępkowej, 6) hypokalemia.

Mast i wsp. zwracali uwagę na użyteczność oznaczania poziomu reniny. Jest on podwyż-szony u 50% chorych z nadciśnieniem nerkowo-pochodnym.

Wartościowym testem w rozpoznawaniu rodzaju nadciśnienia jest blokujący angiotenzynę preparat Saralasin (Koster i Marks). Badania przeprowadzili u 56 chorych. W przypadkach nadciśnienia nerkowego pochodzenia spostrze­gali wyraźne obniżenia ciśnienia krwi. Wielu autorów polecało wykonywać scyntygrafię ne­rek. Dalsze referaty dotyczyły rzadko spostrze­ganych przyczyn nadciśnienia: uraz nerki, przeszczepienie nerki, torbielowatość, choroba Cushinga.

Nowotwory jąder

W pierwszym referacie Wessbach i Vahlen-sieck omówili podział nowotworów jąder w oparciu o podział WHO. Podstawowym postępowaniem w nowotworach złośliwych jąder jest usunięcie gruczołu wraz z guzem. Opera­cyjne wycięcie węzłów chłonnych, napromienia­nie i chemioterapia, uzupełniają to leczenie.

Lehmann i Brehmer zwracali uwagę na ko­nieczność wykonywania w każdym przypadku guza jąder limgografii. Dzięki limfograrii uzyskuje się cenne dane przed planowanym zabiegiem operacyjnym, dodanie zaś do Lipio-dolu Ultra Fluid, błękitu Evansa lub chlorofilu ułatwia odnalezienie podczas operacji zespołów chłonnych pozaotrzewnowych, a doszczętność ich usunięcia kontroluje śródoperacyjne badanie rentgenowskie. Usunięcie wszystkich zaotrzew­nowych węzłów chłonnych w przypadkach złośliwych guzów jądra poprawia wyniki leczenia (Albrecht). Ponieważ istnieją poprzeczne połączenia węzły chłonne należy usuwać obustron­nie. Usunięte węzły chłonne należy ułożyć tak jak znajdowały się in situ celem ustalenia doszczętności zabiegu co ma znaczenie dla Rtg terapii i dla prognozy.

Dużą dyskusję wywołał referat Heisinga i Engelkinga na temat możliwości powstawania nowotworu jądra w następstwie urazu. Większość była zdania, że pogląd ten jest niesłuszny i że zwykle uraz jest tylko czynnikiem, który zwraca uwagę chorego na istniejący już w jądrze nowotwór. Podkreślany w podręczni­kach pogląd że w przypadku nasieniaka usu­nięcie guza wraz z guzem i napromienianie dają całkowite wyleczenie jest niesłuszny. Guzy te są zwykle mieszane i w kilka lat po operacji dają nawroty i zejścia śmiertelne.

W przypadku wystąpienia wstecznej ejaku-lacji po pozaotrzewnowej limfadenektomii Jonas stosuje preparat Midodrin przez 10 dni doustnie 3 — 5 mg lub dożylnie 10—40 mg. Preparat poprawia orgazm i erekcję. Z 13 obser­wowanych chorych w jednym przypadku już po jednym dożylnym wstrzyknięciu uzyskali zewnętrzny wytrysk nasienia a u 4 chorych wydalanie spermy do tylnej cewki.

Ideler i Harzman przedstawili obserwowany rzadki przypadek leiomyosarcoma najądrza. Dotąd w piśmiennictwie opisano 29 przypad­ków. Obustronne guzy jąder pod względem histologicznej budowy zwykle są mięsakiem siateczki (Ringert). Dalsze referaty dotyczyły techniki operacyjnej, napromieniania i chemio­terapii. Większość autorów usuwa węzły chłonne pozaotrzewnowo.

Z wolnych tematów największe zainteresowa­nie wzbudził referat Matuschka. Przedstawił on doskonały film o stosowanym leczeniu zwężeń cewki moczowej za pomocą urethrotomu Ottisa. Uzyskane wyniki są zachęcające.

Zjazd zakończył się w sobotę 21. V. w godzi­nach popołudniowych.

III Kongres Europejskiej Sekcji Międzynaro­dowego Towarzystwa Chirurgów Plastycznych i Rekonstrukcyjnych w Hadze trwał od 22 do 27. V. 77 r. Ponieważ program obejmował do dnia 26. V. tematykę nie urologiczną czas ten poświęciłem na zapoznanie się z organizacją pracy Kliniki Urologicznej prof. Vahlensiecka w Bonn. Klinika zorganizowana jest nowocześ­nie, uderza duża przestrzeń, bogate wyposażenie w instrumentarium, czystość i przestrzenne sale operacyjne. Do wziernikowania używają wy­łącznie cystoskopów z zimnym światłem. 60— 80% przypadków gruczolaka stercza usuwają drogą przezcewkowej elektroresekcji i to za pomocą resektora Iglesiasa. Przez kilka dni brałem czynny udział w pracy klinicznej.

Dnia 27. V. 77 r. brałem udział w obradach III Kongresu Chirurgów plastycznych. Program w tym dniu przewidywał omawianie zagadnienia transseksualizmu w postaci dyskusji okrągłego stołu. Moderatorem był: Lichtreld, członkami: Handel, Reyt, Johansen, Anderson. Każdy z wymienionych członków wygłosił referat na temat transseksualizmu a potem pomiędzy referantami odbyła się dyskusja. Przede wszystkim referenci podkreślali, że transseksualizm i homoseksualizm stanowią zupełnie dwie odrębne jednostki chorobowe. W transseksualizmie od urodzenia istnieje niezgodność samopoczucia osobnika z posiadanymi prawidłowo wykształconymi narządami płciowymi. Niezgodność ta jest całkowita i tylko operacyjna zmiana płci przywraca tym osobnikom równowagę psychiczną. Częstość występowania transseksualizmu określano 1 na 50 000 do 100 000 mieszkańców. Chory przed decyzją zmiany płci a właściwie zmiany narządów powinien na 2 lata być umieszczony w zakładzie psychiatrycznym. Gdzie po dokładnym zebraniu wywiadów poddany jest szczegółowej obserwacji, badaniu i leczeniu. W komisji podejmującej decyzję co do wskazań operacyjnych powinni brać udział: psychiatra, chirurg plastyk, endokrynolog, prawnik i socjolog. Walinder z Goteborga przedstawił 24 przypadki. W 19 przypadkach wynik był zadowalający. Przeciwwskazaniem do tego zabiegu jest: depresja, dementia, narkomania. Przyczyną niepowodzeń: nie ustalona dokładnie osobowość, odległość od ośrodka leczniczego, przerwanie leczenia hormonalnego.

Anderson po przedstawieniu własnych przypadków omówił technikę wytwarzania pochwy oraz technikę usuwania sutków. W celu zapo­bieżenia zwężenia wytworzonej pochwy po operacji zakładano stalową spiralę a potem tampon z gazy. Inni autorzy omawiając spostrzegany materiał wskazywali na trudności diagnostyczne, operacyjne i socjalne. Podawane dobre wyniki wahały się w granicach od 23 do 80%.

27. V. 77 r. w godzinach wieczorowych zakończono Kongres.

Ob. Ministrowi Zdrowia składam serdeczne podziękowanie za umożliwienie mi wzięcia udziału w wyżej wymienionych kongresach.