SPRAWOZDANIE Z VI ZJAZDU EUROPEJSKIEGO TOWARZYSTWA UROLOGÓW DZIECIĘCYCH oraz III ZJAZDU IBEROAMERYKAŃSKIEGO TOWARZYSTWA UROLOGÓW DZIECIĘCYCH. (TOLEDO 27 - 29 KWIETNIA 1995)
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1995/48/3.

W dniach 27 – 29 kwietnia 1995 w pięknym mieście Toledo w Hiszpanii odbył się dorocz- ny Zjazd Europejskiego Towarzystwa Urologów Dziecięcych, który zbiegł się z 3. Zjazdem Iberoamerykańskiego Towarzystwa Urologów Dziecięcych. Wzięło w nim udział ponad 300 urologów dziecięcych z całej Europy oraz obu Ameryk.

Zjazd odbył się w malowniczo położonym Hotelu ?Beatriz” i składał się z trzech głównych sesji tematycznych: badań manometrycznych, nowotworów nerek u dzieci oraz nowych tech- nik operacyjnych w urologii dziecięcej.

Pierwszy dzień obrad poświęcony był zagadnieniom badań urodynamicznych, ze szczegól- nym uwzlędnieniem zastosowania tej techniki do kwalifikacji do zabiegów augmentacji (po- większenia) pęcherza moczowego, oraz kontrolowania jego skuteczności.

Szczególną uwagę zwracał cykl wystąpień poświęconych leczeniu i późnych obserwacji chłopców z zastawką cewki tylnej (PUV). D.Hollowell z New Orlean przytoczył własne doświadczenia związane z leczeniem PUV u dzieci. Podkreślił szczególną rolę badań manometrycznych i farmakoterapii pęcherza moczo- wego. Zasugerował, że zaburzenia urodynamiczne pod postacią niestabilności ściany pęche- rza wynikające z obecności PUV wymagąjąwieloletniego kontrolowania i leczenia antycholi- nergicznego pomimo usunięcia przyczyny czyli elektroresekcji zastawki. A. Holmdahl ze Szwecji przedstawił ciekawy sposób diagnozowania zaburzeń czynnościo- wych dolnych dróg moczowych u chłopców w przebiegu PUV, za pomocą czterogodzinnej obserwacji mikcji. W teście tym autorzy brali pod uwagę ilości mikcji, objętość mikcji (ważąc pieluszkę), objętość zalęgającego moczu (usg), obserwacje strumienia moczu, oraz analizo- wali różnicę pomiędzy maksymalną pojemnością pęcherza a objętością mikcji. Ten sposób obserwacji może skierować uwagę na obecność zastawki cewki tylnej u chłopców. Szczegól- ną zaletą tego sposobu jest jego nieinwazyjność i stanowi przydatne narzędzie diagnostyczne dysfunkcji pęcherza moczowego w wieku niemowlęcym.

Kolejne wystąpienia poświęcone były tematowi przepukliny oponowo-rdzeniowej i jej na- stępstwami w obrębie dolnych dróg moczowych. R. A. Mevorach z San Francisco zwrócił uwagę na szczególny problem dzieci z przepukli- ną oponowo-rdzeniową bez porażeń kończyn dolnych. Z racji mniejszego kalectwa dzieci te niesłusznie są pomijane w diagnostyce czynnościowej dolnych dróg moczowych, ponieważ uważa się powszechnie, że dzieci te nie mająneurogennych uszkodzeń pęcherza moczowego. Natomiast autorzy z USA twierdzą, że fakt, iż dziecko chodzi po zabiegu przepukliny opono- wo-rdzeniowej nie stanowi dowodu na prawidłową funkcję dolnych dróg moczowych. E. Casolari z Włoch podzielił się swoimi doświadczeniami z 408 przypadków pęcherzy neurogennych leczonych w ciągu 15 lat metodą “czystego przerywanego cewnikowania” (CIC). Autorzy podkreślali wysoką przydatność tej metody oraz jej skuteczność na przestrzeni 15 lat stosowania. Drugim, wiodącym tematem pierwszego dnia obrad były zagadnienia powiększania obję- tości pęcherza moczowego oraz jego odtwarzania. Problem ten dotyczy dzieci z pęcherzem neurogennym, ekstrofią pęcherza moczowego, chorobami nowotworowymi, wadami zatoki moczowo-płciowej i PUV.

Autorzy z Argentyny E. Ruiz i inni poddali analizie 60 chorych leczonych w ciągu 10 lat operacyjnym sposobem pawiększenia objętości. Stosowano techniki operacyjne z użyciem jelita cienkiego, żołądka, jelita grubego i moczowodu. W przypadku nietrzymania moczu sto- sowano plastykę szyi pęcherza sp. Kropp’a, odprowadzenie moczu sp. Mitrofanoffa oraz w wybranych przypadkach sztuczny zwieracz.

P.G. Ransley przedstawił efekty 100 zabiegów wg techniki Mitrofanoffa wykonanych na przestrzeni ostatnich 5 lat z punktu widzenia powikłań stomii wytworzonej sp. Mitrofanoffa. Do głównych powikłań autorzy zaliczyli infekcje, wypadanie śluzówki, zwężenia, niewydol- ność stomii (nietrzymanie moczu).

W przedsatwionym materiale przeci wrefluksowy kanał był wytworzony za pomocą wyrost- ka robaczkowego, moczowodu, fragmentu jelita lub błony śluzowej pęcherza moczowego. Stomia była konstruowana na trzy sposoby:

1.- proste połączenie błony śluzowej ze skórą – błona śluzowa całkowicie eksponowana – 60% powilkłań,

2.- łączono wyrostek z trójkątnym płatem skóry, błona śluzowa była częściowo ekspono- wana 35% powikłań,

3.- błona śluzowa całkowicie przykryta skórą wg oryginalnej techniki autorów określanej jako technika NZQ – powikłania 12,5%. R. Gonzales z Dietroit przedstawił wytworzonie szerokiej stomii wg Mitrofanoffa z orto- powym umieszczeniem wyrostka w zewnętrznym ujściu cewki moczowej u dziewczynek. Polskim akcentem na Zjeździe były dwie prace z Centrum Zdrowia Dziecka. W pierwszym dniu p. Dr Baka przedstawiła sposoby augmentacji pęcherza moczowego stosowane w Cen- trum Zdrowia Dziecka u 44 pacjentów. W 9 przypadkach wykonano autoaugmentację, u 35 chorych użyto wstawkę z esicy (po usunięciu błony śluzowej). Drugą pracę przedstawił Dr J.K. Wolski na temat biochemicznych markerów w surowicy krwi u chłopców z mieszana dysgenezją gonad oraz z nowotworami jąder. R. Gozalbez z Miami przedstawił 25 przypadków powiększenia pęcherza za pomocą wstawki żołądkowej. W drugim dniu Zjazdu omawiano zagadnienia związane z guzem Wilmsa, szcze- gólnie ciekawa dyskusja wywiązała się pomiędzy przedstawicielami NWTS i SIOP dotycząca chemioterapii przedoperacyjnej nerczaków. J.Cowell z Londynu wygłosił wykład o biologii molekularnej nerczaków, jednoznacznie wykazując genetyczne podłoże tego nowotworu. Jednym z najciekawszych wykładów była prezentacja zaproszonego gościa S. Koff a z USA o jednostronnym wodonerczu noworodkowym. W opini S Koff ‘a 93% przypadków jedno- stronnego wodonercza noworodkowego nie ma charakteru wrodzonego, jedynie czynnościo- we, które ustępuje i nie wymaga leczenia operacyjnego. Badaniem z wyboru jest badanie scyn- tygraficzne nerek oraz systematyczna kontrola usg wymiarów zdrowej nerki. Wykład wywołał burzliwą dyskusję W podsumowaniu należy stwierdzić, że Zjazd był bardzo ciekawy w wiele oryginalnych prezentacji. Kolejny, siódmy Zjazd Europejskiego Towarzystwa Urologów Dzie- cięcych odbędzie się w 1996 roku w Londynie.