PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

SPRAWOZDANIE Z III MIĘDZYNARODOWEGO KONGRESU NAUKOWEGO NA TEMAT: LECZENIE ZAPALEŃ GRUCZOŁU KROKOWEGO, Bad Neuheim 5?7. 09.1985 r.
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1986/39/3.

autorzy

Eugeniusz Malczyk, Leszek Winiecki
Z Kliniki Urologii Akademii Medycznej w Białymstoku Kierownik Kliniki: doc. dr hab. med. J. Darewicz

W Kongresie wzięli udział bakteriolodzy i urolodzy z wielu krajów, w tym z USA, Anglii, Szwecji, Hiszpanii, Izraela, Austrii, Finlandii oraz oczywiście gospodarze. Byliśmy jedynymi przedstawicielami z Polski.

Wiele wystąpień poświęcono skuteczności leczenia zachowawczego zapaleń gruczołu krokowego. Uważa się, że zależy ona od zdolności przechodzenia antybiotyków i innych chemioterapeutyków do tkanki gruczołu krokowego i jego wydzieliny. Następuje to drogą dyfuzji. Wpływają na to takie czynniki jak rozpuszczalność związku, zdolność do dysocjacji, wartości pH w surowicy i tkance gruczołu krokowego oraz w jego wydzielinie. Stężenia kwasów (penicyliny, cefalosporyny) w gruczole krokowym nie przekraczają ich stężeń w surowicy krwi. pod­czas gdy stężenia zasad (trimetoprim, erytromycyna) są Wyższe w gru­czole krokowym. Trudności w leczeniu wynikają ze słabej penetracji przez antybiotyki i chemioterapeutyki nabłonka tkanki gruczołu. Prof. Pfau z Jerozolimy przedstawił zachęcające wyniki leczenia prowadzo­nego w sposób następujący: przez 14 dni stosuje kurację kanamycyną, następnie w razie niepowodzenia kontynuuje leczenie przez pięć miesięcy małymi dawkami trimetoprimu. Operacyjne leczenie rezerwuje tylko dla chorych powyżej 50 roku życia.

Wiele miejsca poświęcono miejscowemu leczeniu przewlekłych zapa­leń gruczołu krokowego, podając leki bezpośrednio do tkanki gruczołu (cefadroxil, bactrim, rosoxacin). Metoda ta wydaje się być skuteczną i nie dającą powikłań. Podawanie leków do gruczołu krokowego przezkroczowo można kontrolować za pomocą ultrasonografii, nakłuwając okolicę echo-geniczną lub zewnętrzną część gruczołu.

Przedstawiono problem tzw. zapalenia cewki tylnej, które objawia się okresową wydzieliną i zaburzeniami oddawania moczu. Spośród drobnoustrojów patogennych w tej jednostce najczęściej stwierdzano Chlamydia trachomatis, następnie bakterie Gram-ujemne i Ureaplasma urealyticum.

Podkreślano, że w rozpoznaniu zapalenia gruczołu krokowego nie należy ograniczać się do jednego badania moczu. Musi być ono wielo­krotne, nawet wykonywane w krótkich odstępach czasu, bez masażu i z masażem gruczołu krokowego. Jest to podyktowane różną aktywnoś­cią procesu zapalnego oraz zmieniającą się drożnością przewodów we-wnątrzgruczołowych.

Istotnym wydaje się być badanie nasienia, które to badanie jest w przewlekłym zapaleniu gruczołu krokowego bardziej wartościowe ani­żeli badanie moczu.

Podniesiono problem tzw. ukrytych zakażeń gruczołu krokowego. Stwierdzono, że w nasieniu obok licznych bakterii i leukocytów wystę­puje zwiększenie liczby granulocytów. Zjawisko to jest symptomatyczne dla bezobjawowych zapaleń gruczołu krokowego.

Zapalenia gruczołu krokowego są często spowodowane przez bakterie przedostające się drogą wstępującą z cewki moczowej. Fizjologiczną florę bakteryjną w cewce wykrywano u 25,0% badanych bez objawów za­palenia cewki i u 30,0% z zapaleniem.

Częstym czynnikiem, powodującym zapalenie najądrzy, jest Chlamy­dia trachomatis. Blacklok stwierdził ten drobnoustrój u 68,0% chorych. W związku z tym proponuje, aby u chorych z wykrytą chlamydią sto­sować pełną terapię celowaną.

Rozważano wysoką zależność zapaleń gruczołu krokowego i cewki moczowej od współżycia płciowego. Badania wykonywano zarówno u mężczyzn i u kobiet (mocz, wymazy z pochwy i szyjki macicy, wy­dzielinę z gruczołu krokowego). W razie stwierdzenia zakażenia należy leczyć jednocześnie obydwu partnerów.

Jeżeli zapalenie gruczołu krokowego zostało spowodowane przez Urea­plasma urealyticum należy zawsze uwzględnić w postępowaniu diagno­stycznym badanie nasienia, ponieważ wykrywalność tego mikroorganiz­mu w nasieniu jest siedmiokrotnie wyższa aniżeli w wydzielinie z gru­czołu krokowego.

Podniesiono szereg zagadnień immunologicznych występujących w zapaleniach gruczołu krokowego. Dr Skortliffe z USA mówił o wykry­ciu specyficznego kompleksu antygen-przeciwciało. Badał on przeciwciała IgA i IgG oraz wspomniany kompleks w surowicy krwi i w wydzielinie gruczołu krokowego. Poziom przeciwciał wzrastał w zapaleniu gruczołu krokowego, obniżał się po jego Ustąpieniu. W ten sposób można moni­torować skuteczność leczenia. Przeciwciała na powierzchni bakterii moż­na wykrywać w moczu i ejakulacie za pomocą fluorescencji.

Przedstawiono również doświadczenia ze stosowaniem szczepionki Urovac. Uważa się, że przeciwciała IgA są kluczowym parametrem w odpowiedzi immunologicznej na zapalenie gruczołu krokowego. Stwier­dzono, że u chorych szczepionych wspomnianą szczepionką poziom prze­ciwciał IgA jest wyższy w moczu i ejakulacie w porównaniu z chorymi nieszczepionymi.

Podano wyniki stosowania Extr. Radicis Urticae w stanach przekrwie­nia gruczołu krokowego. Jest to lek dobrze tolerowany, nie dający żad­nych ubocznych skutków.

Wskazano na wartość wesikulografii w rozpoznawaniu przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego, która wykazuje zanik pęcherzyków na­siennych.

Omawiano znaczenie przezodbytniczej ultrasonografii w przewlekłych zapaleniach gruczołu krokowego. Nieregularne echa wewnętrzne, złogi w gruczole krokowym oraz powiększenie narządu pozwala ustalić rozpo­znanie z dużą dokładnością.

Poruszano problem zapaleń gruczołu krokowego po przezcewkowej elektroresekcji gruczolaka stercza. Zalecano stosowanie antybiotyków przed zabiegiem po to, by uniknąć zakażeń dróg moczowych i powikłań septycznych.

Poruszono problem leczenia przewlekłych zapaleń gruczołu krokowego za pomocą przezcewkowej elektroresekcji. Dr Meares z USA leczył w ten sposób siedmiu chorych, u których leczenie zachowawcze nie dało korzystnych wyników. U każdego chorego elektroresekcja spowodowała pełne wyleczenie, nie dając ubocznych efektów.

Wiele uwagi poświęcono tzw. prostatodynii. Charakteryzuje się ona tym, że występuje u ludzi młodych, w wieku od 20 do 40 lat i objawia się dolegliwościami bólowymi w obrębie prącia, moszny, krocza i oko­licy nadłonowej oraz zaburzeniami w oddawaniu moczu. Czynnik etio­logiczny nie jest znany chociaż wielu skłania się do opinii, że prostato-dynia jest wywołana zaburzeniami współczulnego układu nerwowego w zakresie miednicy. Leczenie opiera się na diatermii, środkach rozkur­czających, przeciwzapalnych i podawaniu diazepanu.

U chorych należy bezwzględnie wykonać badanie per rectum i rekto­skopię, gdyż często powodem dolegliwości są żylaki odbytu, których usu­nięcie gwarantuje u wielu chorych wyleczenie.

Na Kongresie przedstawiliśmy pracę na temat leczenia zapaleń gru- , czołu krokowego wywołanych przez Chlamydia trachomatis za pomocą tetracykliny ? Polfa.