Ocena stopnia niedomogi mechanizmu
zamykającego cewkę moczową
Zachowanie równowagi między ciśnieniem śródpęcherzowym
a śródcewkowym warunkuje pełną kontynencję. Ciśnienie
zamykające cewkę moczową przyjmuje wartość dodatnią,
nawet w sytuacjach nagłego przyrostu składowej pęcherzowej.
W warunkach prawidłowych przyrostowi ciśnienia śródbrzusznego
(tym samym i śródpęcherzowego) w czasie wysiłku
odpowiada równoczesny wzrost ciśnienia śródcewkowego,
co sprawia, że ciśnienie zamykające ma wartość dodatnią.
Zgodnie z aktualnie obowiązującą definicją International
Continence Society (ICS) „nietrzymanie moczu to każdy nieświadomy
wyciek moczu” [1].
Diagnostyka nietrzymania moczu obejmuje określenie rodzaju,
typu oraz stopnia nietrzymania moczu.
Wykazanie wycieku
Wprawdzie nie ustalono jeszcze standardów dla obiektywnego
jakościowego i ilościowego wykazania wycieku, to w użyciu
są testy podpaskowe jednogodzinne i dwudziestoczterogodzinne,
metoda elektryczna (pomiar przewodnictwa lub zmiany oporu przy specjalnych wkładkach), fluoroskopowa, uroflowmetryczna
lub test z wykorzystaniem papierowych ręczników
w ciemnym kolorze [2,3].
Wymienione testy są metodami półilościowymi, pozwalającymi
w przybliżeniu obliczyć ilość wyciekającego moczu.
Ciśnienie wycieku (LPP – Leak Point Pressure)
U pacjentów z nietrzymaniem moczu można wyznaczyć Leak
Point Pressure (LPP), czyli wysokość ciśnienia śródpęcherzowego
w cmH2O, przy którym następuje wyciek moczu obok cewnika.
Jeśli wyciek spowodowany jest niekontrolowanym skurczem
wypieracza, bez udziału ciśnienia śródbrzusznego, wówczas
mówi się o Detrusor Leak Point Pressure (DLPP). Wyciek moczu
spowodowany wzrostem ciśnienia śródbrzusznego bez udziału
wypieracza, to Stress Leak Point Pressure (SLPP). Wyznaczany
jest podczas kaszlu (CLPP – Cough Leak Point Pressure) lub
próby Valsalvy (VLPP – Valsalva Leak Point Pressure), po napełnieniu
pęcherza 200 ml i po osiągnięciu pojemności odpowiadającej
normalnej potrzebie oddania moczu – ND [4].
Test należy powtórzyć po usunięciu cewnika z pęcherza,
wyznaczając ALPP (Abdominal Leak Point Pressure) zawsze,
kiedy wcześniej wyciek nie został wykazany. Obecność cewnika w cewce moczowej u mężczyzn może mieć wpływ na fałszywie
ujemny wynik próby. W tej sytuacji najlepiej dokonywać
interpretacji ciśnienia śródbrzusznego po jego usunięciu
z cewki [5].
Dotychczas brak jest standaryzacji zarówno dla techniki,
jak i interpretacji wyników. Przyjęto wprawdzie, że ALPP <60
cmH2O przemawia za niedomogą mechanizmu zamykającego
cewkę moczową, a >90 cmH2O sugeruje nadmierną ruchomość
cewki moczowej [4]. Natomiast DLPP >40 cmH2O
zwiększa ryzyko uszkodzenia górnych dróg moczowych [6].
Należy pamiętać, że niższe wartości SLPP odnotowujemy przy
większych pojemnościach.
Liczne doniesienia wskazują na brak lub słabą korelację SLPP
z innymi parmetrami urodynamicznymi [7].
Dużych rozmiarów cystocoele absorbuje ciśnienie lub zwiększa
opór cewkowy (przemieszczenie i ucisk), prowadząc do fałszywie
wysokiego wyniku, sugerując mniejszy stopień niedomogi
mechanizmu zamykającego cewkę moczową, niż jest
w rzeczywistości.
Podczas kaszlu powstaje jednoczesny skurcz mięśnia zwieracza
(zwłaszcza u kobiet z wysiłkowym nietrzymaniem moczu),
co może również dać wynik fałszywie wysoki [8].
Ryciny nr 1 i 2 przedstawiają kolejno wyciek podczas próby
wysiłkowej u pacjentki z wysiłkowym nietrzymaniem moczu
oraz wyciek w następstwie niekontrolowanego skurczu wypieracza
u pacjentki z nietrzymaniem moczu z przynaglenia.
Niestety, nadal wyniki testu są interpretowane w sposób
dowolny, różnie dokonywane są odczyty ciśnienia śródpęcherzowego.
Nie ma zgodności co do tego, czy ma to być
rzeczywista wartość Pves, liczona od rzeczywistej wartości
zerowej, czy pomniejszona o wartość Pves spoczynkową przed
napełnieniem pęcherza (np. Pves 30 cmH2O w pozycji stojącej),
czy pomniejszona o wartość Pves tuż przed wykonywaną
próbą wysiłkową (najczęściej po napełnieniu do objętości 200
lub 300 ml). ICS rekomenduje posługiwanie się wartościami
rzeczywistymi (absolutnymi), a nie tymi wynikającymi z przyrostu
ciśnienia [5].
Przy wyznaczaniu DLPP, czyli „najniższego ciśnienia wypieracza,
przy którym występuje wyciek bez wzrostu ciśnienia śródbrzusznego”
często mylnie odczytujemy amplitudę niekontrolowanego
skurczu. Definicji tej nie można zastosować dla pęcherza
o małej podatności, dlatego proponuje się uzupełnienie jej
dopowiedzeniem: „wskutek albo zmniejszonej podatności lub
nadaktywności wypieracza”.
Urethral pressure profile (UPP), wyznaczenie ALPP i wideourodynamika
pozwalają na zróżnicowanie mechanizmu nietrzymania
moczu między nadmierną ruchomością a niedomogą
składowej wewnętrznej zwieracza zewnętrznego cewki
moczowej.
Amplituda Puramax 20-30 cmH20 i ALPP <60 cmH2O sugerują
niedomogę zwieracza zewnętrznego [9,10].
Nie wykazano znamiennej korelacji między Puramax a ALPP
[11,12].
Badanie elektromiograficzne (EMG)
EMG jest badaniem rejestrującym elektryczne potencjały
wywołane przez depolaryzację mięśnia.
Pomiarów aktywności mięśni zwieraczy dokonuje się w sposób
bezpośredni (rejestracja sygnału z pojedynczej jednostki
motorycznej, przy użyciu elektrod igłowych lub drucianych –
hakowych) lub pośredni (elektrodami powierzchniowymi: skórnymi,
wtykowymi, gąbkowymi – odbierającymi sygnał z całej
powierzchni mięśnia pod elektrodą). Dla elektrod powierzchniowych
należy zapewnić dobre przewodnictwo.
Analiza sygnału może być akustyczna lub wizualna. Zapis
akustyczny pozwala ustalić prawidłowe umiejscowienie elektrody
i jakość rejestracji [13].
Polecenie zaciskania i rozluźniania mięśni służy ocenie świadomej
kontroli nad zwieraczami.
Zapis prawidłowy charakteryzuje się stopniowym wzrostem
aktywności w fazie spoczynkowej i napełniania pęcherza oraz
pełną relaksacją w czasie opróżniania. EMG można wykorzystać
w trakcie uroflowmetrii wolnej lub na zakończenie badania ciśnieniowo-przepływowego po ponownym napełnieniu pęcherza oraz usunięciu cewnika pomiarowego z cewki (ryc. 3).
Dyssynergizm wypieracz-zwieracz zewnętrzny to stan, kiedy
skurczowi wypieracza towarzyszy jednocześnie skurcz zwieracza
zewnętrznego. Występuje w dysfunkcjach neurogennych
wskutek uszkodzenia rdzenia kręgowego ponad krzyżowym
ośrodkiem mikcyjnym.
W trakcie badania mogą wystąpić zakłócenia sygnału, najczęściej
spowodowane brakiem dobrego kontaktu (np. odklejenie,
wypadnięcie elektrody powierzchniowej) lub zapisem
aktywności z mięśni otaczających, często kwalifikujący taki
zapis jako dyssynergizm wypieracz-zwieracz zewnętrzny. Tego
typu artefakt często spotykamy u kobiet, dokonując pomiaru
w pozycji siedzącej, kiedy pośladki spoczywają na skraju fotela
urodynamicznego.
Zapis aktywności z mięśni otaczających błędnie odczytywany
bywa jako zapis sygnału ze zwieracza zewnętrznego (ryc. 4).
Niekiedy, zwłaszcza u kobiet, zauważa się brak relaksacji
zwieracza z jednoczesną supresją skurczu wypieracza.
Pomiar ciśnienia cewkowego
Zgodnie z definicją zaproponowaną przez Griffithsa ciśnienie
śródcewkowe to „ciśnienie płynu niezbędne dla otwarcia
zamkniętej (zapadniętej) cewki”. Przyjęto założenie, że cewka
jest przewodem elastycznym, w pełni rozciągliwym, a przy
zamknięciu jej powierzchnia przekroju równa się zeru. [14]
Podczas dokonywania pomiaru ciśnienia obecność cewnika
zmienia nieco kształt cewki, ale wpływ ten jest niewielki. Cewnik
pomiarowy typu tip-transducer i fibro-optic nie dokonują bezpośredniego
pomiaru ciśnienia płynu jak w metodzie infuzyjnej,
ale pomiaru siły nacisku ściany w miejscu przylegania czujnika.
Rzadziej stosowane są cewniki balonowe. Pomiarów dokonujemy
w określonym punkcie cewki lub na całej jej długości,
przy różnych pojemnościach pęcherza i w różnych pozycjach,
w spoczynku lub podczas wysiłku, w fazie magazynowania
i opróżniania.
Jednoczesny pomiar ciśnienia śródpęcherzowego i śródcewkowego
pozwala na wyznaczenie ciśnienia zamykającego
cewkę.
Przy podawaniu wyników w raporcie należy uwzględnić:
• typ badania (pomiar punktowy lub profilometria cewkowa),
• rodzaj cewnika (rozmiar, materiał z jakiego został wykonany),
• przestrzenną orientację otworów pomiarowych cewnika,
• pozycję, w jakiej dokonywany jest zabieg,
• objętość pęcherza podczas pomiaru,
• czynności wysiłkowe (kaszel, Valsalva),
• szybkość wyciągania cewnika,
• szybkość przyrostu ciśnienia,
• kiedy jest utrzymywany przepływ mimo przytkania otworu
(dla metody infuzyjnej w cmH2O/s ),
• maksymalny gradient przyrostu ciśnienia w cmH2O/mm
[15,16].
W warunkach prawidłowych przyrostowi ciśnienia śródbrzusznego
w czasie wysiłku – tym samym i śródpęcherzowego
– odpowiada równoczesny wzrost ciśnienia śródcewkowego,
co sprawia, że ciśnienie zamykające ma wartość dodatnią.
Wartość prawidłowa maksymalnego ciśnienia zamknięcia cewki w spoczynku wynosi u kobiet od 40 do 70 cmH2O, a u mężczyzn
od 80 do 100 cmH2O. Obniżenie wartości poniżej 30 cmH2O
u kobiet wskazuje na znacznego stopnia uszkodzenie mechanizmu
zwieraczowego, a u mężczyzn wartości przekraczające 100
cmH2O świadczą o przeszkodzie podpęcherzowej. Długość czynnościowa
cewki moczowej u kobiet wynosi od 2,5 do 4,5 cm,
u mężczyzn przy niepowiększonym sterczu – 3 cm [17].
Pomiar ciśnienia cewkowego, który nadal stanowi przede
wszystkim narzędzie w badaniach naukowych, nie jest
powszechnie używany w praktyce klinicznej.
Liczne prace wskazują, że Pure nie koreluje z stopniem
ruchomości i intensywności wycieku i na podstawie wysokości
tego ciśnienia nie możemy dokonywać różnicowania między mającymi nietrzymanie lub zachowującymi pełną kontynencję [18].
Wprawdzie wykazano, że chore z bardzo niskim Pure mogą
trzymać mocz, ale jednocześnie stwierdza się, że Pure <20
cmH2O po leczeniu chirurgicznym źle rokują.
Wideourodynamika
Obrazowanie dolnych dróg moczowych z jednoczesnym
wykonywaniem badań urodynamicznych (wideourodynamika)
ma rekomendację ICS klasy D do wykazywania wycieku i nieprawidłowości
anatomicznych. Jest niezbędna do wykazania dyssynergizmu
wypieracz – szyja pęcherza oraz przydatna przy potwierdzaniu
dyssynergizmu wypieracz – zwieracz zewnętrzny, jak również
badaniu zachowania się szyi pęcherza w czasie mikcji [19].
Testy neurofizjologiczne
Neurofizjologia zajmuje się badaniem czynności włókien nerwowych
i mięśniowych. Charakterystyczną cechą komórek tworzących
te włókna jest reagowanie na bodźce (pobudliwość), wprowadzające
je ze stanu spoczynkowego (spolaryzowania) w stan
pobudzenia, zwany depolaryzacją. Stan czynny (impuls) przesuwa
się wzdłuż włókna, a w miejscu pierwotnie pobudzonym następuje
przywrócenie wybiórczej przepuszczalności, czyli repolaryzacja.
Przewodzenie impulsów odbywa się w sposób ciągły (we włóknach
bezrdzeniowych, mięśniach szkieletowych i w komórkach
mięśnia sercowego) i skokowy (we włóknach z osłonką mielinową,
gdzie przepływ zachodzi w przewężeniach Ranviera). Szybkość
przewodzenia skokowego jest znacznie większa od ciągłego.
Bodziec progowy: jest to najsłabszy bodziec wystarczający
do wywołania pobudzenia w 50% przypadków.
Rejestracja bioelektrycznej aktywności mięśni prążkowanych
dostarcza informacji:
• jego własnej aktywności elektrycznej lub jego braku
(badanie bez stymulacji zewnętrznej z zapisem bezpośrednim
z mięśnia),
• o jego unerwieniu,
• o reakcji mięśnia na bodziec bezpośredni lub oceny łuku
odruchowego po stymulacji elektrycznej lub magnetycznej.
W użyciu są elektrody powierzchniowe lub igłowe.
Testy neurofizjologiczne obejmują następujące procedury:
1. kEMG (kinesiological EMG) rejestrujące potencjały z jednostek
motorycznych (MUPs – motor unit potentials) przy użyciu
igieł koncentrycznych (CNEMG concentric needle EMG) lub
rejestrującymi potencjały z pojedynczych włókien (SFEMG single
fibre EMG). Analizujemy konfigurację, amplitudę i czas trwania
potencjału. Amplituda potencjału jest proporcjonalna do liczby
jednostek motorycznych sąsiadujących z rejestrującą elektrodą.
Zmniejszenie amplitudy świadczy o utracie jednostek motorycznych,
a zatem i o odnerwieniu [20].
2. Badania przewodnictwa nerwowego: rejestrując szybkość
przewodzenia impulsów i czas odpowiedzi mięśnia
na stymulację nerwów obwodowych. Czas zwłoki zwany
latencją zależy od dystansu przebytego przez impuls oraz
szybkości przewodzenia impulsu przez najszybsze włókna.
Należy pamiętać, że wydłużenie latencji nie jest jednoznaczne
z odnerwieniem.
3. Badania motorycznych lub sensorycznych potencjałów
wywołanych (MEPs – motor evoked potentials SEPs somatosensory potentials). Służą do oceny integralności obwodowych,
rdzeniowych i centralnych dróg nerwowych. Wywołana odpowiedź
(evoked response) może być pojedyncza lub wielofazowa.
Technika ta pozwala na badanie ilościowe odruchów,
w tym krzyżowego łuku odruchowego SER (sacral evoked
response) [21].
Badamy następujące odruchy:
• opuszkowo-jamisty: łechtaczkowo-odbytowy (CAR – clitoral
anal reflex) i prąciowo-odbytowy (PAR – penal anal reflex);
• pęcherzowo-odbytowy (BAR bladder anal reflex).
Stymulacja wyzwalająca odruch może być mechaniczna
lub elektryczna. Rejestracja: wizualna (manualna) lub elektromiograficzna
przy użyciu elektrod powierzchniowych, igłowych
koncentrycznych lub drucianych. Rejestracja elektromiograficzna
jest skuteczniejsza, zmniejsza liczbę wyników fałszywie
ujemnych. Dokonywana jest jednocześnie ocena składowej
somatycznej i autonomicznej odruchu, zależnie od miejsca
stymulacji:
• prącie, skóra, żołądź, łechtaczka: drogi dośrodkowe
somatyczne;
• szyja, cewka moczowa: drogi dośrodkowe autonomiczne.
Efektorem jest mięsień opuszkowo-jamisty.
Czas reakcji na bodziec w przypadku stymulacji zewnętrznej
jest krótszy i wynosi około 30 ms wobec 60 ms przy stymulacji
wewnętrznej.
Wzrost aktywności elektrycznej z mięśnia opuszkowo-jamistego
w trakcie napełniania pęcherza moczowego w cystometrii
świadczy nie tylko o prawidłowej aktywności mięśnia, ale
również świadczy o prawidłowym stanie autonomicznej drogi
dośrodkowej, łuku odruchowego.
4. Badanie czucia z wyznaczaniem progu czucia, czyli
najmniejszego prądu wyzwalającego odczucia w miejscu stymulacji.
Dla pęcherza i cewki moczowej średnie wartości progu
wynoszą odpowiednio: 20 mA i 10 mA.
Wyznaczenie progu czucia jest badaniem dokładniejszym
od interpretacji odczuć zgłaszanych przez badanego w trakcie
cystometrii i odbieranych jako: first sensation (FS), first desie- FD
czy strong desie (SD).
Badanie przewodnictwa nerwowego, czasu odpowiedzi
na stymulację, wyznaczanie progu czucia są narzędziami diagnostycznymi,
przydatnymi w przypadkach dysfunkcji neurogennych,
stosowanymi w wyspecjalizowanych tego typu pracowniach
neurofizjologicznych [22,23,24,25].
Test nadwrażliwości odnerwieniowej
Test nadwrażliwości odnerwieniowej oparty jest na obserwacji,
że odnerwiona struktura mięśniowa (wypieracz) wykazuje
zwiększoną wrażliwość na przekaźniki nerwowe, charakterystyczne
dla uszkodzonego nerwu (acetylocholina) [26].
Technika
1. Pacjent w pozycji leżącej, opróżnienie pęcherza cewnikiem.
2. Napełnienie pęcherza (wolne) do 100 ml solą fizjologiczną
o temperaturze ciała.
3. Podłączenie zestawu do cystometrii.
4. Podanie podskórnie (udo) 0,25 mg karbacholu (Doryl®,
Atonyl®) lub 2,5 mg betanecholu (Urecholine®).
5. Dokonywanie pomiaru ciśnienia przez okres 20-30 minut
bez dopełniania pęcherza, przy jednoczesnej obserwacji pacjenta (czy nie zgłasza takich objawów ubocznych, jak: uczucie gorąca, pocenie się, łzawienie, ból brzucha).
Jeśli w tym czasie ciśnienie przekroczy 40-60 cmH2O, należy
przerwać test i opróżnić pęcherz. Pacjent może odczuwać ból
w okolicy nadłonowej w trakcie opróżniania pęcherza.
Przeciwwskazania do wykonania testu: nadciśnienie tętnicze,
astma, nadczynność tarczycy, choroby serca, zły stan
ogólny pacjenta.
Antidotum: 1 mg atropiny.
Interpretacja wyników testu:
1. Przyrost ciśnienia (Pves/Pdet ) <15 cmH2O – wynik ujemny.
2. Przyrost w granicach 15-19 cmH2O – wynik wątpliwy.
3. Przyrost ciśnienia >20 cmH2O – wynik dodatni.
Krzywa przyrostu ciśnienia powinna się utrzymywać na niezmieniającym
się poziomie przez co najmniej 5 minut, nie wykazując
fluktuacji. Dodatniego testu można spodziewać się po 1-2
tygodniach od uszkodzenia, a po 2-6 miesiącach uzyskuje swą
najwyższą wartość. Można zatem obserwować dynamikę zjawiska
nadwrażliwości odnerwieniowej.
Przyczyny fałszywie ujemnego wyniku testu:
• zbyt wcześnie wykonany od zaistniałego uszkodzenia;
• odnerwienie jednostronne;
• niedomoga wypieracza miogenna lub spowodowana
przewlekłym zaleganiem,
• zaburzenie w absorpcji leku (złe jego wchłonięcie się – niewłaściwe
podanie leku, miejsce podania słabo unaczynione);
• osobnicza niska wrażliwość na środki cholinergiczne.
Przyczyny fałszywie dodatniego testu:
• nieopróżnienie całkowite pęcherza przed podaniem;
• zbyt szybkie napełnianie pęcherza;
• poruszanie cewnikiem u pacjentów z nierozpoznanym
uszkodzeniem ponadkrzyżowym (może wyzwolić niekontrolowany
skurcz wypieracza, najczęściej z wyciekiem moczu obok cewnika);
• niewydolność nerek.
Test z lodowatą wodą
Test z lodowatą wodą służy do zróżnicowania między
uszkodzeniem ponadkrzyżowym, hiperreflektorycznym a uszkodzeniem
obwodowym, stosowanym w końcowej fazie szoku
rdzeniowego. Oparty jest na zasadzie wywoływania odruchu
pęcherzowego w następstwie pobudzenia receptorów reagujących
na zimno; zasadniczo różni się od normalnego odruchu
mikcyjnego [27,28,29].
Technika badania
Wprowadzenie cewnika do pęcherza moczowego 16-18 F
(bez balonika).
Szybkie napełnienie pęcherza 60-90 ml soli fizjologicznej
o temperaturze 4oC.
Wynik testu jest dodatni, jeśli po upływie jednej minuty
od napełnienia pęcherza lodowatym płynem cewnik sam wypadnie
z pęcherza (najczęściej z niewielką ilością płynu) [27].
Przyczyny fałszywie ujemnego testu:
• stan spastyczny zwieracza zewnętrznego cewki moczowej.
Przyczyny fałszywie dodatniego testu:
• użycie tłoczni brzusznej przez badanego,
• niskie ciśnienie śródcewkowe,
• zbyt płytkie założenie cewnika (przemieszczenie się
do cewki przed podaniem lodowatego płynu).
Wyrzucenie płynu w ciągu jednej minuty od podania jest
wskaźnikiem dla jawnej lub ukrytej postaci dysfunkcji neurogennej;
stanowi cenne uzupełnienie rutynowej cystometrii [29].
Badanie urodynamiczne ambulatoryjne
(AUM – Ambulatory Urodynamic Monitoring)
Zgodnie z przyjętą definicją pod pojęciem ambulatoryjnego
urodynamicznego monitorowania rozumiemy „każdy test
czynnościowy dolnych dróg moczowych, wykorzystujący napełnianie
pęcherza moczowego w sposób naturalny, wykonywany
podczas normalnej aktywności badanego”. Raport z 2002 roku
dostarcza informacji o terminologii, metodyce, analizie wyników
badania. Zwykle w czasie normalnej, codziennej aktywności
pacjenta pojawiają się dolegliwości, które niejednokrotnie
nie są wykazane w czasie badania metodą konwencjonalną.
Podczas AUM istnieje większe ryzyko uzyskania sygnałów
o gorszej jakości.
Dla pomiarów ciśnienia śródpęcherzowego i śródbrzusznego
zaleca się używanie cewników pomiarowych typu tiptransducer,
przed wprowadzeniem do pęcherza i odbytnicy
zerowanych względem ciśnienia atmosferycznego.
Wyniki badań w AUM różnią się od wyników uzyskanych
podczas badania konwencjonalnego. Najczęściej uzyskiwana
pojemność jest niższa a wartości ciśnieniowe, tempa przepływu
wyższe, niekontrolowane skurcze wypieracza odnotowywane
są częściej niż w badaniu konwencjonalnym. Przypuszcza się,
że te ostatnie spowodowane są drażnieniem ściany pęcherza
przez cewnik pomiarowy [30,31].
Dysrefleksja autonomiczna
Wykonujący badania urodynamiczne, zwłaszcza u pacjentów
neurogennych, muszą się liczyć z możliwością wystąpienia
w trakcie badania objawów dysrefleksji autonomicznej.
Dysrefleksja autonomiczna jest odpowiedzią układu współczulnego
na stymulację ze strony trzewi u chorych po urazie rdzenia
kręgowego powyżej Th6 (powyżej ośrodka współczulnego).
Wyzwalają ją takie czynniki, jak: rozdęcie jelit, przepełnienie
pęcherza moczowego, manipulacje instrumentalne w drogach
moczowych, zapalenie dróg moczowych, kamica pęcherza
moczowego, wrastający paznokieć palucha.
Odruchowe pobudzenie układu współczulnego prowadzi
do odruchowego skurczu naczyń i wzrostu ciśnienia tętniczego krwi.
W warunkach prawidłowych wzrost ciśnienia tętniczego
poprzez zatokę szyjną pobudza nerw błędny, prowadząc
do rozszerzenia naczyń i bradykardii. Ale wskutek przerwania
ciągłości w rdzeniu kręgowym, sygnał ten nie może dotrzeć
poniżej miejsca uszkodzenia, co sprawia, że wzrost ciśnienia
utrzymuje się. Rozszerzenie naczyń powyżej miejsca uszkodzenia
powoduje zaczerwienienie skóry, wzmożone pocenie się.
Postępowaniem z wyboru jest usunięcie szkodliwych bodźców,
podanie dożylne regityny w dawce 5 mg lub 10 m nifedipiny
podjęzykowo.
Podsumowanie
Znajomość aparatury, podstaw wykonywanych badań, więcej
cierpliwości przy przygotowaniu badania zmniejsza liczbę
problemów w trakcie wykonywania tego badania.
Znajomość anatomii i patofizjologii dolnych dróg moczowych,
podstawowych zasad biomechaniki i fizyki to z kolei
mniej problemów z interpretacją wyników.
Analiza prawidłowo wykonanego badania jest prostsza
i łatwiejsza.
Dobre badanie urodynamiczne, to takie, które po odczytaniu
przez innego doświadczonego lekarza prowadzi do tych
samych wniosków.
Obowiązuje przestrzeganie standardów badania takich jak:
uzyskiwanie zgody na przeprowadzenie badania, zapewnienie
intymności w trakcie badania, przestrzeganie bezpieczeństwa
używanej aparatury, zapobieganie zakażeniom, używanie terminologii
zgodnej z zaleceniami i z rekomendacjami ICS.
Przechowywanie danych w formacie tylko do odczytu
umożliwia weryfikację wyników przez innego, niezależnego
badacza.
Publikowanie wyników i prowadzenie badań naukowych
powinno być przeprowadzane zgodne z przyjętymi zasadami
etycznymi.