PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

KOD: 12.2 - Ocena metody IVS w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu (WNM) u kobiet - czteroletnie obserwacje
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2006/59/Suplement 1.

autorzy

Mariusz Blewniewski, Waldemar Różański, Michał Markowski
II Klinika Urologii UM, WSS im. M. Kopernika w Łodzi

streszczenie

Wprowadzenie. Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM) powstaje na skutek obniżenia szyi pęcherza i cewki moczowej z powodu wiotkości tkanek podtrzymujących oraz uszkodzenia cewkowego mechanizmu zwieraczowego. Wśród wielu metod leczenia WNM, najczęściej stosowanymi są zabiegi podwieszające cewkę moczową.
Cel pracy. Celem pracy była ocena skuteczności zabiegu podwieszania cewki moczowej taśmą samoutrzymującą się z siatki prolenowej przy użyciu IVS w obserwacji czteroletniej
Materiał i metody. Od października 2001 roku do października 2005 roku wykonano 95 zabiegów leczenia kobiet z nietrzymaniem moczu, stosując zabieg podwieszający cewkę moczową z użyciem taśmy IVS. Wiek operowanych chorych wynosił od 36 do 81 lat, średnio 62 lata. Na podstawie wywiadu i badań diagnostycznych (m. in. badanie urodynamiczne) pacjentki podzielono na trzy grupy (WNM, nawrotowe nietrzymanie moczu, nietrzymanie moczu o typie mieszanym). Przeciętny czas trwania zabiegu wynosił około 20 min., a pobyt w szpitalu dwa dni. Okres obserwacji po zabiegu operowanych kobiet wynosił od trzech do czterdziestu ośmiu miesięcy.
Wyniki. W obserwacji pozostawało 88 kobiet. Wyleczenie uzyskano u osiemdziesięciu kobiet (90,1%), poprawę u ośmiku (9,9%). Obserwowano przejściowe zaleganie moczu po mikcji do 170 ml u trzech operowanych kobiet, objawy parć naglących wystąpiły u trzynastu kobiet (14,7%), które ustąpiły lub zmniejszyły się w okresie czterech tygodni po zabiegu. W grupie III (nietrzymanie o typie mieszanym) operowane kobiety wymagały z powodu parć naglących dodatkowo podawania leków antycholinergicznych. Należy zwrócić uwagę na II grupę operowanych kobiet (nawrotowe nietrzymanie moczu), w której uzyskano 100% wyleczeń u chorych wcześniej operowanych innymi metodami, ale nie typu ,,sling". W pięciu przypadkach uszkodzono pęcherz moczowy podczas przeprowadzania igły z taśmą za spojeniem łonowym. Powikłania te wystąpiły w początkowym okresie zdobywania doświadczenia w wykonywaniu zabiegu IVS.
Wnioski. Uzyskane wyniki pozwalają stwierdzić, że metoda IVS leczenia WNM jest zabiegiem małoinwazyjnym, stosunkowo bezpiecznym i skutecznym również w przypadkach nawrotowych. Krótki okres hospitalizacji pozwala skrócić pobyt w szpitalu, oraz stwarza możliwości szybszego powrotu operowanych pacjentek do pełnego zdrowia. 4-letni okres obserwacji pozwala na obiektywną ocenę metody.