PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

Parametry wzmocnienia kontrastowego w TK w ocenie typu i zróżnicowania histopatologicznego guzów nerek
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2008/61/Supl. 1.

autorzy

Marek Urban, Luiza Grzycka-Kowalczyk, Grzegorz Staśkiewicz, Krzysztof Bar, Andrzej Drop
Katedra i Klinika Urologii AM w Lublinie
I Zakład Radiologii Lekarskiej AM w Lublinie

streszczenie

Wprowadzenie.

Rak nerki stanowi około 3% wszystkich nowotworów złośliwych występujących u dorosłego człowieka. Jest on najbardziej zabójczym rakiem spośród wszystkich guzów układu moczowo-płciowego. Wyróżnić można kilka jego podtypów histologicznych, mających pewne znaczenie rokownicze. Jednakże jednym z najważniejszych czynników rokowniczych pozostaje stopień złośliwości histologicznej (G).

Cel pracy.

Określenie możliwości obrazowania guzów nerek w wielorzędowej TK, ocena parametrów wzmocnienia poszczególnych części guza w odniesieniu do aorty brzusznej, z uwzględnieniem różnic pomiędzy poszczególnymi stopniami zróżnicowania raków jasnokomórkowych.

Materiały i metody.

Oceniono grupę 58 pacjentów z guzami nerek poddanych zabiegom operacyjnym bezpośrednio po wykonanych badaniach TK. Wszystkie badania TK wykonano w protokole wielofazowym (skaner 8- i 64 rzędowy GE Light Speed Ultra), w skaningu przeglądowym oraz po dożylnym podaniu środka cieniującego w fazie tętniczej (AP), miąższowej (CMP) oraz wydzielniczej (EP). Ocena histopatologiczna pozwoliła wyróżnić 45 przypadków raka jasnokomórkowego (w tym 5 guzów torbielowatych), 6 raków brodawkowatych i 4 przypadki onkocytoma. Gęstość optyczna mierzona była w trzech rożnych punktach (ROI) zarówno w fazie przeglądowej jak i w każdej następnej po wzmocnieniu kontrastowym.

Wyniki.

Analiza porównawcza wykazała istotne statystycznie różnice we wzmocnieniu w fazie tętniczej (AP) raków jasnokomórkowych i brodawkowatych – osiągając najwyższe wartości w częściach obwodowych raków jasnokomórkowych. Wśród wszystkich podtypów RCC stwierdzono istotnie słabsze wzmocnienie części obwodowych guzów w AP (p=0,043) niż w odpowiadających częściach onkocytoma, ze średnią wartością zakontrastowania odpowiednio 83jH i 130jH. Oceniając raki jasnokomórkowe względem stopnia zróżnicowania histologicznego G stwierdzono istotne różnice pomiędzy gęstością optyczną partii obwodowych guzów G-2 i G-3 w skaningu przeglądowym [(p=0,048) średnia wartość zakontrastowania odpowiednio 37,5 jH, 44,5jH]; oraz w fazie miąższowej (CMP) w częściach centralnych typów G-2 i G3 [(p=0,016) średnia wartość zakontrastowania odpowiednio 40jH, 31jH]. W odniesieniu do aorty stwierdzono wyższe parametry wzmocnienia (w CMP) wśród guzów typu onkocytoma niż w podtypach raka nerkowokomórkowego.

Wnioski.

Charakter oraz wartości wzmocnienia kontrastowego w TK mogą być użytecznym parametrem różnicowania pomiędzy poszczególnymi typami guzów nerek, jak również stanowić wskazówkę co do stopnia zróżnicowania histologicznego (G) raków jasnokomórkowych.