Kinezyterapia w leczeniu kobiet z nietrzymaniem moczu
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2008/61/Supl. 1.

autorzy

Ewa Strupińska

Akademia Wychowania Fizycznego w Warszawie

streszczenie

Wprowadzenie.

Podstawowe znaczenie w występowaniu przykrych dolegliwości w wysiłkowym nietrzymaniu moczu (WNM) ma rozluźnienie, zwiotczenie i uszkodzenie struktur utrzymujących narządy miednicy mniejszej w odpowiednim położeniu. Niestabilność anatomiczna może być wynikiem uwarunkowań genetycznych lub być następstwem przebytych porodów, ciężkiej pracy fizycznej itp. (sytuacje związane z działaniem tłoczni brzusznej sprzyjającej rozciąganiu i uszkodzeniu wymienionych struktur), zmian związanych z wiekiem i otyłości.

Cel pracy.

Ocena skuteczności zastosowanych ćwiczeń fizycznych w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet.

Materiały i metody.

Materiał badawczy stanowiły 32 kobiety, pacjentki kliniki urologicznej zakwalifikowane do leczenia zachowawczego z rozpoznanym WNM na podstawie badania lekarskiego oraz badania USG. Zastosowano cykl ćwiczeń, a postępy terapii oceniano skalą zaczerpniętą z piśmiennictwa. Do subiektywnej oceny dolegliwości posłużył kwestionariusz opracowany przez autorkę. Analizę wyników przeprowadzono za pomocą programu Statistica 7.1.

Wyniki.

Uzyskana punktacja trzech elementów badania – ucisk (U), czas trwania (CT), przemieszczenie palca wzgl. osi pochwy (P) – u każdej z pacjentek w badaniu wstępnym, po 1 miesiącu od rozpoczęcia ćwiczeń i po 6 miesiącach od rozpoczęcia ćwiczeń wskazuje na przyrost siły skurczu i przyrost długości skurczu.

Wnioski.

Wysnuto następujące wnioski. 1. Systematyczne ćwiczenia mięśni dna miednicy wpływają na wydłużenie maksymalnego skurczu w badaniu palpacyjnym; powodują przyrost siły skurczu w badaniu palpacyjnym. 2. Systematyczne ćwiczenia mięśni dna miednicy wg oceny ćwiczących znacznie ograniczają lub likwidują wysiłkowe gubienie moczu, pozbawiają poczucia choroby, ułatwiają pokonanie sytuacji krytycznych (kaszel, kichnięcie, itp).