PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

Polimorfizm i/d genu konwertazy angiotensyny I u chorych na raka gruczołu krokowego
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2008/61/Supl. 1.

autorzy

Artur Lemiński, Agnieszka Bińczak-Kuleta, Mariusz Kaczmarczyk, Magdalena Ostanek, Karolina Skonieczna, Maja Krzyształowska, Beata Łoniewska, Andrzej Ciechanowicz, Andrzej Sikorski
Katedra i Klinika Urologii, PAM w Szczecinie
Katedra Diagnostyki Laboratoryjnej i Medycyny Molekularnej, PAM w Szczecinie
Klinika Patologii Noworodka, PAM w Szczecinie

streszczenie

Wprowadzenie.

Rola tkankowego układu renina-angiotensyna w patogenezie i progresji raka gruczołu krokowego nie została w pełni poznana. W sterczu stwierdza się obecność pierwszego typu receptorów dla angiotensyny II oraz enzymu konwertującego angiotensynę I (Angiotensin I-Converting Enzyme, ACE). ACE wytwarza angiotensynę II, która wykazuje działanie zwężające naczynia oraz pobudzające proliferację i angiogenezę poprzez wpływ na liczne czynniki wzrostowe. W obrębie sekwencji genu ACE zidentyfikowano polimorfizm polegający na insercji (I) lub delecji (D) 287 par zasad w obrębie 16. intronu 16. Homozygoty DD wykazują ok. dwukrotnie wyższą aktywność stężenia ACE od homozygot II, heterozygoty ID cechują pośrednie wartości stężeń. Jak dotychczas opublikowano jedynie dwa doniesienia opisujące związek polimorfizmu I/D ACE z podatnością do zachorowania na raka stercza.

Cel pracy.

Określenie związku polimorfizmu I/D genu ACE z ryzykiem wystąpienia raka gruczołu krokowego oraz z wybranymi cechami klinicznymi tego nowotworu.

Materiał i metody.

Badania uzyskały akceptację lokalnej komisji bioetycznej. Zgodę na udział w badaniu wyraziło 122 kolejnych pacjentów z potwierdzonym histopatologicznie rakiem gruczołu krokowego, hospitalizowanych w Klinice Urologii w Szczecinie w latach 2004-2006. Kontrolę populacyjną stanowiły próbki genomowego DNA wyizolowanego z krwi pępowinowej 96 noworodków płci męskiej urodzonych w Klinice Neonatologii PAM w latach 2004-2005. Genomowy DNA poddano amplifikacji metodą PCR z użyciem primerów flankujących region polimorficzny. Genotypy ACE (II, ID lub DD) identyfikowano na podstawie obrazu produktów PCR rozdzielanych elektroforetycznie w 3% żelu agarozowym wybarwionym bromkiem etydyny.

Wyniki.

Rozkłady genotypów ACE nie różniły się w sposób istotny pomiędzy grupą badaną: 25,41% (n=31) II, 51,64% (n=63) ID i 22,59% (n=28) DD, a grupą kontrolną: 27,08% (n=26) II, 47,92% (n=46) ID i 25,00% (n=24) DD. Analiza korelacji genotypowo-fenotypowej w grupie badanej nie wykazała istotnych zależności między genotypem ACE a następującymi cechami klinicznymi nowotworu: wiek chorego w chwili rozpoznania, stężenie PSA, objętość gruczołu krokowego i suma punktów Gleasona.

Wnioski.

Wbrew danym z piśmiennictwa, brak istotnych różnic w rozkładzie genotypów ACE między grupą chorych na raka stercza a populacyjną grupą kontrolną wskazuje na brak związku powyższego wariantu genetycznego z podatnością do zachorowania na ten nowotwór. Polimorfizm I/D ACE nie ma również istotnego powiązania z analizowanymi cechami klinicznymi raka stercza.