Antyoksydacyjne właściwości w przypadku raka nerki
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 2008/61/Supl. 1.

autorzy

Marcin Chlabicz, Barbara Darewicz, Eugeniusz Malczyk

Klinika Urologii AM w Białymstoku

streszczenie

Wprowadzenie.

Rak nerkowokomórkowy stanowi około 2-3% wszystkich nowotworów z największą zachorowalnością w krajach wysoko rozwiniętych. Zgodnie z klasyfikacją WHO trzy największe typy histologiczne to: rak jasnokomórkowy (80-90%), brodawczakowaty (10-15%) i chromofobny (4-5%). Stosunek mężczyzn do kobiet wynosi 1,5:1, największą zachorowalność obserwuje się w przedziale wiekowym 60-70 lat. Tkanka nerkowa jest szczególnie wrażliwa na działanie wolnych rodników tlenowych, które prowadzą do uczynnienia procesu nowotworowego. Antyoksydanty odgrywają istotną rolę w przeciwdziałaniu procesom karcynogenezy.

Cel pracy. Ocena aktywności enzymów antyoksydacyjnych, jak również ocena nieenzymatycznych antyoksydantów oraz stopnia peroksydacji lipidów.

Materiały i metody.

Aktywność dysmutazy ponadtlenkowej, peroksydazy i reduktazy glutationu, grupy sulfhydrylowe, witamina C i malondialdehyd zostały określone w tkance guza i tkance morfologicznie niezmienionej 34 pacjentów operowanych z powodu raka nerki. Do badań sporządzono 10% homogenaty. Aktywność dymutazy ponadtlenkowej, peroksydazy i reduktazy glutationu oraz grupy sulfhydrylowe określono spektrofotometrycznie. Stężenie malondialdehydu, witaminy C określono za pomocą wysokociśnieniowej chromatografii cieczowej. Analizę statystyczna przeprowadzono przy użyciu testu Wilocoxona, za poziom istotności statystycznej przyjęto p<0,05.

Wyniki.

Nie stwierdzono różnic istotnych statystycznie w aktywności dysmutazy ponadtlenkowej. Zaobserwowano znaczący statystycznie wzrost aktywności peroksydazy glutationu w tkance nowotworowej w porównaniu z grupą kontrolną. Wzrost był o około 300%. Nie wykazano różnic istotnych statystycznie między aktywnością reduktazy glutationu między tkanką nowotworową i tkanką morfologicznie nie zmienioną. Zaobserwowano znaczący statystycznie spadek stężenia grup sulfhydrylowych. Stężenie witaminy C również było istotnie statystycznie niższe w tkance nowotworowej w porównaniu do tkanki morfologicznie nie zmienionej. Stężenie produktu peroksydacji lipidów – malondialdehydu w tkance nowotworowej było zwiększone o około 50%.

Wnioski.

Tkanka nowotworowa jest bardziej narażona na działanie stresu oksydacyjnego niż tkanki otaczające. Dalsze zrozumienie procesów zachodzących w komórkach nowotworowych z punktu widzenia równowagi oksydacyjno-redukcyjnej może być pomocne w opracowaniu nowych terapii przeciwnowotworowych.