PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

Wspomnienie pośmiertne o dr med. Wiesławie Antonim Bulińskim 27.V. 1919-3.XII.1991
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1993/46/2.

autorzy

Stefan Wesołowski

Urodził się 27.V.1919 w Warszawie. Świadectwo dojrzałości otrzymał w 1937 r. W 1938 r. rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie i do wybuchu wojny zaliczył pierwszy kurs na tym wydziale. W 1943 r. wznowił studia medyczne na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich. Od kwietnia 1941 r. do końca września 1944 był żołnierzem Armii Krajowej. Brał udział w Powstaniu Warszawskim jako dowódca patrolu sanitarnego, pseud. „Gruby\\\". Brał czynny udział we wszystkich działaniach bojowych IV plutonu, kompanii B2 Warszawa-Mokotów. Spokojem, zaangażowaniem i poświęceniem pozytywnie oddziałowywał na swoich towarzyszy walki. Szczególnie odznaczył się w dniu 13 sierpnia 1944 r. podczas natarcia na dom Wedla przy ul. Puławskiej, skąd po nieudanej akcji wyniósł kolejno z zaminowanego i będącego pod ostrzałem terenu trzech ciężko rannych żołnierzy. W czasie tej akcji został ranny, ale mimo to przedarł się przez zaminowane pole i pod ostrzałem dotarł do garaży, gdzie schroniło się Jego czterech kolegów. Dzięki osobistej odwadze wyprowadził ich z zagrożonego miejsca, ratując ich od niechybnej śmierci. Za czyn ten został odznaczony Krzyżem Walecznych. Od jesieni 1943 r. do wybuchu Powstania Warszawskiego pracował jako student wolontariusz w Oddziale Chirurgicznym w Szpitalu Wolskim. Po Powstaniu znalazł się w obozie dla jeńców wojennych w Sandbostel, gdzie pracował w izbie chorych, a następnie w oddziale gruźliczym szpitala obozowego pod kierunkiem dr Aleksandra Naumana. Po uwolnieniu pracował w polskim szpitalu w Bomlitz. Od grudnia 1945 r. do sierpnia 1946 r. studiował w Wydziale Lekarskim w Dusseldorfie. Po powrocie do Polski jesienią 1946 r. wznowił studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom lekarski uzyskał 27.III.1950 r. w Akademii Medycznej w Warszawie.

Od sierpnia 1948 r. rozpoczął pracę w Oddziale Neurologicznym Szpitala Miejskiego przy ul. Kasprzaka, w 1949 r. w Oddziale Chirurgicznym w Szpitalu na Solcu, a w 1950 r. w Oddziale Chirurgicznym Szpitala Nr 4. Od października 1950 r. rozpoczął pracę w Oddziale Urologicznym w Szpitalu Miejskim przy ul. Kasprzaka, a od kwietnia 1950 r. w Oddziale Urologicznym Instytutu Gruźlicy (Szpitala Wolskiego) jako asystent, starszy asystent, a od 1961 r. jako adiunkt. Był moim asystentem w Szpitalu Wolskim aż do likwidacji Oddziału Urologicznego tzn. do końca czerwca 1962 r. Współpraca nasza układała się harmonijnie, a po przejściu na samodzielne stanowisko współpracę tę kontynuował nadal ze mną jako ze specjalistą krajowym. W dniu 21.XI. 1953 został przyjęty do Polskiego Towarzystwa Urologicznego. Pracował również w Pogotowiu Lekarskim od l.X.195O do 31.XII.1953. W tym czasie odbył 4-miesięczny staż w Oddziale Chirurgicznym Instytutu Onkologii w Warszawie, w którym w latach 1956- 1967 pracował jako konsultant urologiczny. W październiku 1957 r. zapoznał się z pracą klinik urologicznych w Jugosławii. W 1958 r. był na szkoleniu w Klinice Urologicznej w Krakowie. W dniu 29.V.1968 dr Buliński uzyskał dyplom doktora nauk medycznych na podstawie rozprawy pod tytułem „Zwężenie moczowodów u chorych na gruźlicę narządu moczowego\\\". Po zakończeniu pracy w Szpitalu Wolskim prowadził pododdział urologiczny przy chirurgii, od czerwca do grudnia 1962 r. w Szpitalu Czerniakowskim przy ul. Stępińskiej. Od stycznia 1963 r. do 31.XII. 1978 prowadził Oddział Urologiczny i ambulatorium w Szpitalu Grochowskim. Oddział ten był prawdziwym dobrodziejstwem dla chorych urologicznych tej okolicy i wielką krzywdą dla nich była decyzja ówczesnego dyrektora Wydziału Szpitalnictwa m.st. Warszawy dr Adynowskiego o likwidacji tego Oddziału. Personel został przeniesiony do Oddziału Urologicznego w Świdrze. Kiedy dr Buliński powiadomił mnie o tym, byłem już na emeryturze. Złożyłem wtedy na ręce wice-ministra Zdrowia prof. dr J. Grendy protest przeciwko tej krzywdzącej decyzji. Wykazałem, ile trudu, początkowo dr Józefa Dackiewicza, a następnie dr Bulińskiego kosztowało zorganizowanie pododziału i wreszcie dzięki życzliwości Dyrektora Szpitala dr Rafała Masztaka samodzielnego Oddziału Urologicznego. Niestety. Interwencja moja nie odniosła żadnego skutku. Pod koniec grudnia 1978 r. otrzymałem odpowiedź odmowną od Dyrektora Generalnego w Min. Zdrowia p. Jerzego Kamińskiego. Oto niektóre wyjątki.

LPK-02-Chir. — 24/78 „Dyrektor Generalny w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej. Obywatel prof. dr med. Stefan Wesołowski. W związku ze złożonym na ręce Obywatela Pierwszego Zastępcy Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej prof. dr hab. J. Grendy pisma w sprawie likwidacji Oddziału Urologicznego ... uprzejmie informuję, że decyzja Wydziału Zdrowia została podyktowana niedoborem łóżek onkologicznych.... W miejscu dotychczasowego Oddziału Urologicznego poszerzony będzie oddział onkologiczny sprofilowa-ny na chemioterapię nowotworów. Ponadto uprzejmie informuję Obywatela Profesora, że ordynator oddziału urologicznego dr Buliński i jego pracownicy nie zgłaszają zastrzeżeń w sprawie przeniesienia oddziału do Świdra...\\\"

Ładnie to brzmi na papierze, w rzeczywistości wyglądało inaczej; personel miał zaproponowane przejście do Świdra lub rezygnację z pracy. Dlaczego tak łatwo zlikwidowano dobrze pracujący i potrzebny w dużym szpitalu oddział urologiczny zamiast zorgaizowania oddziału chemioterapii w Świdrze. W ten sposób Warszawa straciła 40 łóżek urologicznych w Szpitalu Grochowskim, podobnie jak 25 łóżek w Szpitalu Czerniakowskim przy ul. Stępińskiej, czyli razem 65 łóżek. Od tej pory do chwili obecnej (15.III.1993) Warszawa nie zyskała ani jednego łóżka urologicznego. W r. 1985 przez miesiąc zastępowałem dr Bulińskiego w Świdrze, miałem więc możność osobiście przekonać się, z jakimi trudnościami były połączone dojazdy z Warszawy do Świdra.

Dr Buliński był sumiennym lekarzem, bardzo dbającym o swoich chorych, dzięki swej pracy, optymistycznemu nastrojowi i poczuciu humoru cieszył się dużym uznaniem swoich pacjentów.

Kontakty moje z rodziną Bulińskich jeszcze bardziej zacieśniły się kiedy dr Buliński poślubił koleżankę dr med. Marię Guzikowską, którą poznałem jako młodą osobę jeszcze przed wojną, gdy matka Jej była operowana w oddziale dr Lilpopa w Szpitalu św. Łazarza, gdzie wówczas byłem asystentem.

W dniu 18 lutego 1988 dr Buliński po przejściu na emeryturę, pracował nadal jako urolog w przychodni. Ogłosił drukiem 23 prace w języku polskim, angielskim i niemieckim. Był wiele razy wyróżniany i nagradzany za pracę zawodową i społeczną. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i Orderem Odrodzenia Polski oraz innymi odznaczeniami. Zasłużył się dobrze dla rozwoju urologii polskiej. Zmarł w dniu 3 grudnia 1991 r. po długiej chorobie.

Cześć Jego pamięci