SPRAWOZDANIE Z II KONGRESU EUROPEJSKIEGO TOWARZYSTWA SEKSUOLOGICZNEGO KOPENHAGA 2-5 VI 1994 r.
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1995/48/2.

autorzy

Lech Gałek, Janusz Darewicz, Barbara Darewicz

Z Kliniki Urologii Akademii Medycznej w Białymstoku
Kierownik Kliniki: doc. dr hab. med. J.Darewicz

streszczenie

W dniach od 2 do 5 czerwca 1994 r. odbył się w Kopenhadze 11 kongres Europejskiego

Towarzystwa Seksuologicznego pod protektoratem Ministerstwa Zdrowia Danii i władz Uni-

wersytetu w Kopenhadze. Wzięło w nim udział około 200 uczestników, głównie seksuologów,

psychologów i fizjologów.

Obrady odbywały się w reprezentacyjnym Instytucie Panum, gdzie przedstawiono ponad

100 prac w wersjach referatowych, plakatowych i na filmach "video". W referacie wprowa-

dzającym przedstawiono program ALFA stworzony przez agendy Rady Europy z funduszem 2

mln ECU, w ramach którego będą prowadzone prace mające na celu współdziałanie krajów

całego świata w rozwiązywaniu problemów edukacji seksualnej i współżycia między ludźmi w

szerokim tego słowa znaczeniu. Ponadto organizatorzy podkreślali wolę współpracy z krajami

Europy Wschodniej, gdzie problemy seksualizmu dotychczas nie były odpowiednio wyjaśnia-

ne i doceniane.

Na początku zjazdu zaproszeni goście przedstawiali problemy edukacji seksualnej w róż-

nych krajach świata. Okazuje się, że np. w USA jedynie 5% młodzieży otrzymuje pełne infor-

macje związane ze sferą intymną życia człowieka, a w większości szkół nie mówi się o mastur-

bacji, homoseksualizmie, aborcji. Dla 3/4 młodzieży jedynym programem edukacyjnym jest

sam seks. Nauczyciele przestrzegają przed kontaktami płciowymi z uwagi na zagrożenie AIDS

i przedstawiąjąjedynie negatywne strony tej sfery życia. Nawet seks z użyciem prezerwatywy

przyrównywanyjest do rosyjskiej ruletki, od której można zginąć.

W Hiszpanii nie ma rządowego program u wychowania seksualnego. Porady w tej dziedzi-

nie sąbezpłatne, natomiast leczenie nie jest objęte powszechną opieka medyczną. Wszyscy są

jednak zgodni, że istnieje potrzeba takiego programu, ponieważ wzrasta ilość patologicznych

zjawisk takichjak: gwałty, aborcja, prostytucja dzieci, transseksualizm, zoofilia, ciąża u dzieci.

Ponadto, o ile 20 lat temu zwracano uwagę jedynie na antykoncepcję, to obecnie problemem

jest AIDS, homoseksualizm, zachowania seksualne ludzi kalekich i ciężko chorych. Wzrasta

również liczba młodych ludzi, którzy rozpoczynajążycie płciowe przed 18 r.ż.

Uczestnicy kongresu zgodzili się, że najlepiej oświata seksualna funkcjonuje w Skandyna-

wii, ale i tam istnieje wiele grup formalnego i nieformalnego nacisku (np. Stowarzyszenie

Homoseksualistów), które wpływająna kształt modelu wychowawczego wśród młodzieży.

W sprawozdaniach Światowej Organizacji Zdrowia zwraca się uwagę na trudności w wy-

chowaniu młodzieży, jakie pojawiły się w państwach Europy Wschodniej w związku z trans-

formacjąustrojową. Ponadto istniejątakie państwajak Polska i Irlandia, gdzie silne organiza-

cje kościelne wywierają nacisk na agendy rządowe w celu ograniczenia oświaty seksualnej w

szkołach.

Autorzy podkreślali dużą rolę rodziców w wykształceniu prawidłowych zachowań swoich

dzieci, które zależą od tego jak rodzice traktują dziecko, jak je dotykają, pieszczą, czy uczą

akceptacji swojego ciała.

W bloku tematycznym dotyczącym zaburzeń funkcji płciowych koncentrowano się z racji

profesji uczestników zjazdu na aspektach psychologicznych impotencji. Leczeniem z wyboru

jest w tych przypadkach iniekcyjną terapia dojamista. Obecnie stosowane są głównie takie leki

jak: papaweryna w połączeniu z fentolaminą i prostaglandyna E1. W sferze zainteresowań są

VIP i tlenek azotu.

W tej części obrad autorzy przedstawili w formie referatu własne doświadczenia w stoso-

waniu PGEI i w diagnostyce i leczeniu impotencji. W związku z rozpowszechnieniem się

terapii iniekcyjnej pojawiło się wiele strzykawek automatycznych np. w postaci długopisów i

wiecznych piór, które ułatwiająpacjentom wykonywanie autoiniekcji.

Uczestnicy zjazdu podkreślali znaczenie kojarzenia leczenia farmakologicznego z nowo-

czesnąpsychoterapia, która jest integralna częściącałej kuracji.

Omawiano również problemy związane z edukacją specjalistów w seksuologii. Niestety

pomimo zaleceń WHO z 1974 r. nie wszędzie jest ona ujęta w odpowiednie ramy organizacyj-

ne i nie ma poparcia ze strony uniwersytetów i agend rządowych. Wyrażano jednak nadzieję, że

ogólnoświatowy periodyk "Sexuology Today" spełni rolę profesjonalnego poradnika w dosko-

naleniu własnych umiejętności.

Odrębną grupę zagadnień stanowiły różne patologie w sferze emocjonalnej takie jak mole-

stowanie i napastowanie seksualne dzieci, gwałty małżeńskie, tortury seksualne, gwałty mło-

doci anych. Z danych prezentowanych przez uczestników wynika znaczny wzrost tego typu pa-

tologicznych zachowań.

Średnią statystyczna podnoszą zwłaszcza dane z krajów Europy Środkowej, gdzie dotych-

czas wiele takich faktów nie publikowano. Warto podkreślić duży udział polskich autorów w

tej części doniesień i dyskusji. W oparciu o te dane stworzono specjalne programy edukacyjne

dla sprawców tych przestępstw.

Na koniec zwrócono również uwagę na potrzeby seksualne ludzi cieipiących na przewlekłe

choroby takie jak: stwardnienie rozsiane, choroby układu krążenia, nowotwory, w których maja

oni określone oczekiwania i potrzeby seksualne.