Kiedy w listopadzie 1939 roku powróciłem z Kampanii Wrześniowej do pracy w Oddziele Urologicznym dr Wacława Lilpopa w Szpitalu św. Łazarza przy ul. Książęcej 2, zastałem tam młodego, sympatycznego studenta medycyny, Jerzego Bulińskiego. Nie wiedziałem wtedy, że od tego spotkania zacznie się nasza długoletnia przyjaźń i wspólne zainteresowanie urologią, które przetrwają długie lata.
Dr med. Jerzy Buliński urodził się 25 czerwca 1917 roku w Warszawie. Ukończył gimnazjum im. L. Lorentza w Warszawie w 1937 roku i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Do wybuchu wojny zaliczył dwa lata studiów. W czasie okupacji pracował w szpitalu św. Łazarza w oddziale urologicznym dr Wacława Lilpopa, jednocześnie kontynuował tajne studia lekarskie oraz był żołnierzem Armii Krajowej.
W czasie Powstania Warszawskiego, razem z żoną Haliną, był jednym z organizatorów Szpitala przy ul. Marszałkowskiej 79, gdzie pracował jako medyk pod kierownictwem późniejszego profesora dr Floriana Nowackiego. Ewakuowany ze szpitala do obozu przejściowego w Ursusie uniknął z żoną i dzieckiem wywiezienia do Niemiec.
Po wyzwoleniu Warszawy pracował jako kierownik kolumny dezynfekcyjnej, kontynuując jednocześnie studia medyczne.
Dyplom lekarski otrzymał w 1949 roku i jako stażysta rozpoczął pracę w szpitalu Wolskim przy ul. Płockiej 26 u prof. Leona Manteufla. Mając powiązania w pracy z dr W. Lilpopem, dr S. Wesołowskim i dr F. Nowackim, zdecydował się kontynuować specjalizację urologiczną
W 1949 roku został powołany do czynnej służby wojskowej. W latach 1952?1953 przebywał przez rok na dokształcaniu w Wojskowej Akademii Medycznej im. Kirowa w Leningradzie. W 1956 uzyskał specjalizację w zakresie urologii.
W latach 1953?1954, będąc w Łodzi, otworzył przewód doktorski pod kierownictwem prof. dr med. Jana Leńko, zbierając materiały z ośrodków urologicznych w Polsce. W 1964 roku uzyskał stopień naukowy doktora medycyny w Wojskowej Akademii Medycznej za pracę pt. Zarys dziejów urologii polskiej. Po reorganizacji Wojskowej Służby Zdrowia objął stanowisko w Klinicznym Oddziale Urologicznym Instytutu Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie (Ordynator Oddziału płk. dr med. Kazimierz Szczepański).
Przez 27 lat służby wojskowej zajmował szereg odpowiedzialnych stanowisk. Początkowo jako lekarz ambulatorium Jednostki Wojskowej, wreszcie starszy lekarz pułku do stanowiska urologa I. Wojskowego Szpitala Okręgowego. Będąc wówczas jedynym urologiem w Służbie Zdrowia Okręgu, prowadził samodzielnie łóżka urologiczne w Oddziele Chirurgicznym płk. dr Franciszka Smolarka.
Oprócz pracy zawodowej, dydaktycznej i naukowej pracował przez kilkanaście lat w Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Urologicznego, pełniąc funkcje skarbnika oraz w Kole Historycznym Wojskowej Służby Zdrowia.
Za całokształt 35-letniej pracy zawodowej został odznaczony, między innymi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Warszawskim Krzyżem Powstańczym i odznaką ,,Za wzorową pracę w Służbie Zdrowia".
Z powodu złego stanu zdrowia odszedł w 1977 roku na wcześniejszą emeryturę w Służbie Wojskowej. Pracował jednak nadal jako urolog w lecznictwie otwartym do ostatniego dnia swego życia.
W bibliotece Rodziny Bulińskich znajduje się książka prof. Stanisława Helsztyńskiego pt. Dobranoc Miły Książę. Książkę tę ofiarował Autor pani Janinie Bulińskiej, Matce trzech Warszawskich Powstańców z następującą dedykacją.
?Wielce Szanownej Pani Janinie Bulińskiej Matce trzech Lorentzowskich ?Kolumbów": Jerzego, Wiesława i Tadeusza z podziwem i uznaniem poświęca Stanisław Helsztyński.
Na stronie 300 swej pracy autor pisze: ,,W ataku na dom Wedla (podczas Powstania Warszawskiego) w nocy 13/14 sierpnia brał udział Wiesław Buliński, ranny tamże, obecnie dr medycyny. Żołnierzami AK byli też Jego bracia Jerzy i Tadeusz".
Sp. Jerzy Buliński pochodził z takiej oto patriotycznej Rodziny, która w najtrudniejszym dla Warszawy okresie, dała Jej trzech Synów Powstańców.