PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

WSPOMNIENIE POŚMIERTNE - PŁK DR MED. JERZY BULIŃSKI (1917?1987)
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1988/41/2.

autorzy

Stefan Wesołowski

Kiedy w listopadzie 1939 roku powróciłem z Kampanii Wrześniowej do pracy w Oddziele Urologicznym dr Wacława Lilpopa w Szpitalu św. Łazarza przy ul. Książęcej 2, zastałem tam młodego, sympatycznego studenta medycyny, Jerzego Bulińskiego. Nie wiedziałem wtedy, że od tego spotkania zacznie się nasza długoletnia przyjaźń i wspólne zain­teresowanie urologią, które przetrwają długie lata.

Dr med. Jerzy Buliński urodził się 25 czerwca 1917 roku w War­szawie. Ukończył gimnazjum im. L. Lorentza w Warszawie w 1937 roku i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Do wybuchu wojny zaliczył dwa lata studiów. W czasie okupacji pra­cował w szpitalu św. Łazarza w oddziale urologicznym dr Wacława Lilpopa, jednocześnie kontynuował tajne studia lekarskie oraz był żoł­nierzem Armii Krajowej.

W czasie Powstania Warszawskiego, razem z żoną Haliną, był jednym z organizatorów Szpitala przy ul. Marszałkowskiej 79, gdzie pracował jako medyk pod kierownictwem późniejszego profesora dr Floriana Nowackiego. Ewakuowany ze szpitala do obozu przejściowego w Ursusie uniknął z żoną i dzieckiem wywiezienia do Niemiec.

Po wyzwoleniu Warszawy pracował jako kierownik kolumny dezyn­fekcyjnej, kontynuując jednocześnie studia medyczne.

Dyplom lekarski otrzymał w 1949 roku i jako stażysta rozpoczął pra­cę w szpitalu Wolskim przy ul. Płockiej 26 u prof. Leona Manteufla. Ma­jąc powiązania w pracy z dr W. Lilpopem, dr S. Wesołowskim i dr F. Nowackim, zdecydował się kontynuować specjalizację urologiczną

W 1949 roku został powołany do czynnej służby wojskowej. W la­tach 1952?1953 przebywał przez rok na dokształcaniu w Wojskowej Akademii Medycznej im. Kirowa w Leningradzie. W 1956 uzyskał spe­cjalizację w zakresie urologii.

W latach 1953?1954, będąc w Łodzi, otworzył przewód doktorski pod kierownictwem prof. dr med. Jana Leńko, zbierając materiały z ośrodków urologicznych w Polsce. W 1964 roku uzyskał stopień naukowy doktora medycyny w Wojskowej Akademii Medycznej za pracę pt. Za­rys dziejów urologii polskiej. Po reorganizacji Wojskowej Służby Zdro­wia objął stanowisko w Klinicznym Oddziale Urologicznym Instytutu Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej w War­szawie (Ordynator Oddziału płk. dr med. Kazimierz Szczepański).

Przez 27 lat służby wojskowej zajmował szereg odpowiedzialnych stanowisk. Początkowo jako lekarz ambulatorium Jednostki Wojskowej, wreszcie starszy lekarz pułku do stanowiska urologa I. Wojskowego Szpitala Okręgowego. Będąc wówczas jedynym urologiem w Służbie Zdro­wia Okręgu, prowadził samodzielnie łóżka urologiczne w Oddziele Chi­rurgicznym płk. dr Franciszka Smolarka.

Oprócz pracy zawodowej, dydaktycznej i naukowej pracował przez kilkanaście lat w Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Urolo­gicznego, pełniąc funkcje skarbnika oraz w Kole Historycznym Wojsko­wej Służby Zdrowia.

Za całokształt 35-letniej pracy zawodowej został odznaczony, między innymi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Warszawskim Krzyżem Powstańczym i odznaką ,,Za wzorową pracę w Służbie Zdro­wia".

Z powodu złego stanu zdrowia odszedł w 1977 roku na wcześniejszą emeryturę w Służbie Wojskowej. Pracował jednak nadal jako urolog w lecznictwie otwartym do ostatniego dnia swego życia.

W bibliotece Rodziny Bulińskich znajduje się książka prof. Stanisła­wa Helsztyńskiego pt. Dobranoc Miły Książę. Książkę tę ofiarował Autor pani Janinie Bulińskiej, Matce trzech Warszawskich Powstańców z na­stępującą dedykacją.

?Wielce Szanownej Pani Janinie Bulińskiej Matce trzech Lorentzowskich ?Kolumbów": Jerzego, Wiesława i Tadeusza z podziwem i uznaniem poświęca Stanisław Helsztyński.

Na stronie 300 swej pracy autor pisze: ,,W ataku na dom Wedla (podczas Powstania Warszawskiego) w nocy 13/14 sierpnia brał udział Wiesław Buliński, ranny tamże, obecnie dr medycyny. Żołnierzami AK byli też Jego bracia Jerzy i Tadeusz".

Sp. Jerzy Buliński pochodził z takiej oto patriotycznej Rodziny, która w najtrudniejszym dla Warszawy okresie, dała Jej trzech Synów Pow­stańców.

piśmiennictwo

  1. 1. Buliński J., Cieśliński St.: Zwężenie cewki moczowej w następstwie złama­nia prącia. Pol. Przeg. Chir., 1957, 29, 255. ? 2. Zdziennicki S., Buliński J.: Zastoso­wanie czy wielobagietkowej i filtrów membranowych w badaniach nad skutecz­nością wyjaławiania parami formaldehydu. Lek. Wojsk., 1962, 38, 650. ? 3. Bu­liński J.: Rys historyczny rozwoju urologii polskiej. Rozprawa doktorska. Główna Biblioteka Wojskowo-Medyczna WAM, Łódź, 1964. ? 4. Buliński J. Mastalerski J.: Niezwykły przypadek wady rozwojowej nerek. Lek. Wojsk., 1967, 43, 254. ? 5. Bu­liński J.: Przypadek śródmiąższowego ogniskowego zapalenia imitujący guz nerki. Lek. Wojsk. 1968, 44, 788.