Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM) jest schorzeniem dotyczącym kobiet. Polega na mimowolnym oddawaniu moczu podczas napinania tłoczni jamy brzusznej. Przyczyną tej choroby są zmiany anatomiczne i czynnościowe w obrębie miednicy mniejszej u kobiet po przebytych porodach, otyłych lub starych (3, 7, 9).
Chore z WNM stanowią 6,0% do 25,0% wszystkich kobiet zgłaszających się do urologa (1, 2, 6).
Kobiety z WNM o większym zaawansowaniu wymagają leczenia operacyjnego. Zadaniem operacji jest podniesienie dna pęcherza moczowego, wydłużenie cewki moczowej, zmniejszenie kąta cewkowo-przypęcherzo-wego, zmniejszenie kąta zawartego między cewką, a długą osią ciała i ustalenie cewki w odniesieniu do spojenia łonowego (1. 7). Jednym z częściej stosowanych sposobów operacyjnych jest metoda opisana przez Marshalla i wsp. w 1949 roku (5). Polega ona na przyszyciu kilkoma szwami katgutowymi tkanki okołocewkowej przypęcherzowego odcinka cewki moczowej, szyi pęcherza i przedniej ściany pęcherza do okostnej tylnej powierzchni kości łonowych i mięśni prostych.
W Klinice Urologii PAM w Szczecinie w latach 1970?1984 leczono operacyjnie 77 kobiet z powodu WNM. Wiek chorych wahał się od 28 do 68 lat, a średnia wieku wynosiła 48 lat. Stanowiły one od 0,6% do 3,0°/o wszystkich kobiet leczonych w Klinice w danym roku. Do operacji kierowano chore bez zakażenia dróg moczowych, bez zmian neurogennych pęcherza moczowego, bez zmian ginekologicznych, z nadwagą nie przekraczającą 10,0?15,0% należnej masy ciała, po wykonaniu próby kaszlowej oraz urografii i cystografii. U 41 spośród 77 chorych zastosowano modyfikację operacji Marshall?Marchetti?Krantz. Operację ginekologiczne usuwające WNM miało 15 spośród tych 41 kobiet. Jedna 48-letnia chora nie rodziła.
Cięciem pośrodkowym docierano w przestrzeni Retziusa do szyi pęcherza i cewki moczowej. Asystent, wprowadzonymi do pochwy palcami, unosił cewkę i szyję pęcherza. Ustalony w pęcherzu cewnik Foleya nr 22?24 z wypełnionym balonem 10 ml płynu ułatwiał określenie miejsca założenia szwów. Operator zakładał jedną parę szwów w odległości 1 cm od cewki i 1 cm od szyi wzdłuż cewki (ryc. 1) po każdej stronie cewki nie przekłuwając śluzówki pochwy.
Szwy przyszywał do okostnej tylnej powierzchni kości łonowych i przyczepu mięśni. Ranę drenował u każdej chorej. Cewnik z pęcherza usuwano w 7 dobie po operacji. Trudności w mikcji i zaleganie moczu wymagały utrzymywania cewnika u niektórych chorych do 14 dni po operacji.
Powikłania pooperacyjne przedstawiono w tabeli I. Wystąpiły one w liczbie nie przekraczającej danych innych autorów (8, 9).
Do badań kontrolnych w poradni Przyklinicznej zgłosiło się 29 kobiet to jest 70,0% operowanych. Okres obserwacji wynosił od 6 tygodni do 2 lat.
Na podstawie badania podmiotowego i przedmiotowego, przy zastosowaniu próby kaszlowej i uzupełnieniu obserwacji badaniami analitycznymi i Cystografią stwierdzono poprawę po operacji. Wynik dobry stwierdzono u 23 i dość dobry u 6. Do wyników dobrych zaliczono chore, które nie gubiły moczu, a próba kaszlowa i posiew moczu były ujemne.
Za wynik dość dobry uważano stan w którym nieznacznie nietrzymanie moczu występowało po dużym wysiłku, a próba kaszlowa była ujemna.
Nasza modyfikacja operacji Marshall?Marchetti?Krantz ogranicza liczbę trudnych do założenia szwów na tkanki przycewkowe i okostną tylnej powierzchni spojenia łonowego do jednej pary. Ogranicza to możliwość zapalenia kości łonowej. Natomiast szew deksonowy utrzymuje tkanki dostatecznie długo do wytworzenia się zrostu łącznotkankowego. Operacja jest szybka i pozwala na dobrą rekonstrukcję zaburzeń anatomicznych.
Przedstawione wyniki pooperacyjne nie odbiegają od opisanych przez innych autorów (1, 4).