PTU - Polskie Towarzystwo Urologiczne

WYSIŁKOWE NIETRZYMANIE MOCZU U KOBIET LECZONE OPERACYJNIE ZMODYFIKOWANĄ METODĄ MARSHALL?MARCHETTI?KRANTZ
Artykuł opublikowany w Urologii Polskiej 1987/40/2.

autorzy

Jan Sprogis, Stanisław Krasoń, Stanisława Spoz
Z Kliniki Urologii Instytutu Chirurgii Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie
Kierownik: dr n. med. S. Krasoń

streszczenie

Przedstawiono modyfikację operacji Marshall?Marchetti?Krantz. Operowano 41 kobiet w wieku 28?68 lat. Do kontroli zgłosiło się 29 chorych. Okres obserwacji wynosił od 6 tygodni do 2 lat. Wynik dobry osiągnięto u 23 kobiet i dość dobry u 6.

Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM) jest schorzeniem dotyczącym kobiet. Polega na mimowolnym oddawaniu moczu podczas napinania tłoczni jamy brzusznej. Przyczyną tej choroby są zmiany anatomiczne i czynnościowe w obrębie miednicy mniejszej u kobiet po przebytych porodach, otyłych lub starych (3, 7, 9).

Chore z WNM stanowią 6,0% do 25,0% wszystkich kobiet zgłaszają­cych się do urologa (1, 2, 6).

Kobiety z WNM o większym zaawansowaniu wymagają leczenia ope­racyjnego. Zadaniem operacji jest podniesienie dna pęcherza moczowego, wydłużenie cewki moczowej, zmniejszenie kąta cewkowo-przypęcherzo-wego, zmniejszenie kąta zawartego między cewką, a długą osią ciała i us­talenie cewki w odniesieniu do spojenia łonowego (1. 7). Jednym z częściej stosowanych sposobów operacyjnych jest metoda opisana przez Marshalla i wsp. w 1949 roku (5). Polega ona na przyszyciu kilkoma szwami katgu­towymi tkanki okołocewkowej przypęcherzowego odcinka cewki moczo­wej, szyi pęcherza i przedniej ściany pęcherza do okostnej tylnej po­wierzchni kości łonowych i mięśni prostych.

W Klinice Urologii PAM w Szczecinie w latach 1970?1984 leczono operacyjnie 77 kobiet z powodu WNM. Wiek chorych wahał się od 28 do 68 lat, a średnia wieku wynosiła 48 lat. Stanowiły one od 0,6% do 3,0°/o wszystkich kobiet leczonych w Klinice w danym roku. Do operacji kierowano chore bez zakażenia dróg moczowych, bez zmian neurogennych pęcherza moczowego, bez zmian ginekologicznych, z nadwagą nie prze­kraczającą 10,0?15,0% należnej masy ciała, po wykonaniu próby kasz­lowej oraz urografii i cystografii. U 41 spośród 77 chorych zastosowano modyfikację operacji Marshall?Marchetti?Krantz. Operację ginekolo­giczne usuwające WNM miało 15 spośród tych 41 kobiet. Jedna 48-letnia chora nie rodziła.

Cięciem pośrodkowym docierano w przestrzeni Retziusa do szyi pę­cherza i cewki moczowej. Asystent, wprowadzonymi do pochwy palcami, unosił cewkę i szyję pęcherza. Ustalony w pęcherzu cewnik Foleya nr 22?24 z wypełnionym balonem 10 ml płynu ułatwiał określenie miejsca założenia szwów. Operator zakładał jedną parę szwów w odległości 1 cm od cewki i 1 cm od szyi wzdłuż cewki (ryc. 1) po każdej stronie cewki nie przekłuwając śluzówki pochwy.

Szwy przyszywał do okostnej tylnej powierzchni kości łonowych i przyczepu mięśni. Ranę drenował u każdej chorej. Cewnik z pęcherza usuwano w 7 dobie po operacji. Trudności w mikcji i zaleganie moczu wymagały utrzymywania cewnika u niektórych chorych do 14 dni po operacji.

Powikłania pooperacyjne przedstawiono w tabeli I. Wystąpiły one w liczbie nie przekraczającej danych innych autorów (8, 9).

Do badań kontrolnych w poradni Przyklinicznej zgłosiło się 29 kobiet to jest 70,0% operowanych. Okres obserwacji wynosił od 6 tygodni do 2 lat.

Na podstawie badania podmiotowego i przedmiotowego, przy zasto­sowaniu próby kaszlowej i uzupełnieniu obserwacji badaniami anali­tycznymi i Cystografią stwierdzono poprawę po operacji. Wynik dobry stwierdzono u 23 i dość dobry u 6. Do wyników dobrych zaliczono chore, które nie gubiły moczu, a próba kaszlowa i posiew moczu były ujemne.

Za wynik dość dobry uważano stan w którym nieznacznie nietrzymanie moczu występowało po dużym wysiłku, a próba kaszlowa była ujemna.

Nasza modyfikacja operacji Marshall?Marchetti?Krantz ogranicza liczbę trudnych do założenia szwów na tkanki przycewkowe i okostną tylnej powierzchni spojenia łonowego do jednej pary. Ogranicza to moż­liwość zapalenia kości łonowej. Natomiast szew deksonowy utrzymuje tkanki dostatecznie długo do wytworzenia się zrostu łącznotkankowego. Operacja jest szybka i pozwala na dobrą rekonstrukcję zaburzeń anato­micznych.

Przedstawione wyniki pooperacyjne nie odbiegają od opisanych przez innych autorów (1, 4).

piśmiennictwo

  1. 1. Borówka A.: Wyniki leczenia metodą uretrocystopeksji wysiłkowego nietrzy­mania moczu u kobiet. Pol. Tyg. Lek., 1981, 36, 217. ? 2. Krzeski T.: Wyniki le­czenia nietrzymania moczu u kobiet sposobem Ingelmann ? Sundberga. Pol. Przeg. Chir., 1961, 33, 1425. ? 3. Leńko J., Dobrowolski Z.: Ocena odległych wyników le­czenia wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet. Przeg. Lek., 1982, 38, 727. ? 4. Łotocki W., Gruszecki W.: Zastosowanie kleju do tkanek w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet. Gin. Pol., 1978. 49, 327. ? 5. Marshall V. F., Mar­chetti A.A., Krantz K.E.: Corrections of stress incontinence. Surg. Gynec. Ob­stet., 1949, 88, 509. ? 6. Mazurek L.: Wysiłkowe nietrzymanie moczu u kobiet z po­daniem własnego sposobu leczenia operacyjnego. Urol. Pol., 1952, 4, 38. ? 7. Strzy­żowski J.: Zmiany w drogach moczowych towarzyszące obniżeniu, wypadaniu i in­nym nieprawidłowościom statyki macicy i pochwy. Gin. Pol., 1982, 53, 437. ? 8. Szkodny A., Prajsner A., Olucha J., Fulde A.: Odległe wyniki leczenia operacyj­nego wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet. Urol. Pol., 1982, 35, 145. ? 9. Witeska A., Paszkiewicz E., Romaszewski W.: Wyniki operacyjnego leczenia wysił­kowego nietrzymania moczu metodą Marshall?Marchettiego. Urol. Pol., 1979, 32, 325.